Enkele geleden gingen mijn lief en ik op een ordinaire woensdag een hapje eten in die fancy brasserie bij ons in de buurt. We waren allebei overweldigd door ons werk en ik had geen zin om die paar vrije uurtjes die mij die week te beurt zouden vallen aan koken te besteden. De klimaatjongeren hadden nog niet zo luid van zich laten horen, dus we bestelden allebei zonder veel nadenken een steak. Weg van de huiselijke stress – waar de stofzuiger, de afwasmachine en een uitpuilende wasmand zich nooit iets aantrekken van de mallemolen waar ik tegenwoordig elke werkweek op lijk te zitten – en met een kruidige rode wijn in ons glas konden we eindelijk onderuit zakken. Na de gewoonlijke vaststellingen over irritante managers en collega’s die jou hun werk willen laten doen hadden we het eens over iets anders. Onze trouw, met name.

Mijn lief en ik verloofden ons in 2015. Aan iedereen die ons toen vroeg wanneer ons huwelijk zou plaatsvinden (met in het achterhoofd de gedachte dat het nooit zou gebeuren) antwoordde ik zelfverzekerd: “in 2020!”. Vandaag betekent dat dus ergens in de loop van volgend jaar. En zo zal het dus ook daadwerkelijk gebeuren.

Tijdens de afgelopen kerstvakantie raakte we allebei in de ban van het verhaal van een Britse journaliste die met haar kersverse man van Moskou naar Peking spoorde op de Trans-Mongolië Express. Nu loop ik al jaren te roepen en te fluisteren dat ik met de Transsiberische wil reizen, maar geen hond of kat die naar mij luistert natuurlijk. Maar nu zag mijn lief (excuseer: verloofde) plots ook de charme in van zo’n verre treinreis, en voor ik het wist had hij al op allerlei website formules opgesnord voor onze eigen epische treinreis. In de Baptist werden we hoe langer, hoe enthousiaster. De kruidige rode wijn in combinatie met een ongemene vermoeidheid kan er ook voor iets tussen gezeten hebben.

Nu hebben wij een concreet plan. Ik zal jullie nog niet alles verklappen, maar het komt er op neer dat we volgend jaar, ergens in september van 2020, na allerlei festiviteiten waarop jullie wel of niet zullen uitgenodigd worden, een vliegtuig zullen nemen naar Peking. Nadat we ons uitgebreid tegoed hebben gedaan aan de mysteries van het Verre Oosten nemen we de trein naar Ulan Baator. Daar stappen we uit om tot rust te komen in de oneindige Mongoolse steppe. Als we ooit de weg terugvinden zetten we van daar onze reis verder naar Ulan Ude. Dat is vlakbij – nu ja, 150 kilometer is in dat perspectief echt wel bij de deur – bij het Bajkalmeer. Er staat ook een enorme Boeddha in de stad. En een houten hoofd van Lenin, dus ja.

Van Ulan Ude gaat het naar Irkoetsk. En dan naar Jekaterinenburg. En dan nog naar Kazan. En van Kazan naar Moskou. En eens we dat allemaal overleefd hebben, dan keren we terug naar België.

Als zo’n huwelijksreis geen reden om te trouwen is, ik weet het ook niet meer!