De mooie lentedagen zijn definitief aangebroken, of dat hoop ik toch. Overal waar ik kijk zie ik het uitbundig wit en het onstuimig roze van bloesems. Ze kunnen zo onbeschaamd mooi zijn omdat hun liedje niet lang duurt en ze in die korte tijd die hen is gegund alles uit het leven moeten halen. Een koppel brutale eksters heeft hun nest al gebouwd in de hoogste takken van de boom, weg van de grijpgrage klauwen van de talloze katten uit de buurt. Ik verzamel huisjesslakken in mijn tuin en gooi ze over de draad, bij de achterbuur. Daar zullen de kippen er wel raad mee weten of zullen ze een nieuw leven moeten opbouwen, ver weg van de tere blaadjes van mijn opkomende erwtenplantjes of verschillende soorten basilicum. Er moet nog van alles de kop opsteken: tomaten, courgetten, patatjes. Pepertjes ook en sla.

Zondag zal Christus herrijzen en binnen 5 jaar de Notre Dame. Zelf ben ik weer min of op de been, al ben ik dan gisteren voor tien uur mijn bed in gekropen en heb ik als een blok geslapen tot deze morgen 8 uur. De kat voelt de lente ook en haalt ’s nachts de dolste fratsen uit in huis. Bij het eerste zonnegloren is er geen houden meer aan en wil ze weg naar buiten. Spelen, vechten, haar kleine koninkrijk bewaken en bij de eerste aanblik van haar concurrent de megakat naar binnen spurten. De honden van de buren treiteren door zich net buiten hun bereik languit te liggen wassen.

Vandaag ben ik ook al weer 7 heerlijke jaren samen met mijn lief. Ik zou het nooit meer anders willen, zo zonder maatje. Het vanzelfsprekende vertrouwen, hoe we graag dezelfde dingen doen, hoe snel we elkaar terug vinden naar een zeldzame ruzie. Hoe we niet altijd de beste versie van onszelf hoeven zijn in elkaars gezelschap, maar elkaar dan toch steeds weer de beste vinden.

Het is lente, zoveel is zeker.