We zijn op weg naar Novi Sad, ergens in het midden van Servië. Op de snelweg in Kroatië valt wat eenzame regen die door de dorre aarde gulzig wordt opgeslokt.

Daarnet reden we nog door het heuvelachtige en bucolische landschap van Slovenië waarop je allerlei infantiele romantische denkbeelden over het boerenleven kunt projecteren. Dat die mensen eenvoudig leven en geen last hebben van de moderne tijd. Dat ze een zijn met de natuur en leven op het ritme van de natuur, dat soort ideetjes dus.

In Ljubljana brachten we gisteren een mooie dag door, alhoewel ik ook last had van de ongenadige hitte. Gelukkig hadden we geen programma af te werken en konden we wat ronddwalen zoals het ons uit kwam. We schreven kaartjes naar het thuisfront en kregen ze nog gepost ook. We zagen een van onze eerste Spomeniks. Voor wie nu denkt ‘wuk es dat, e SPOMENIK?’, wel dat is een gedenkteken aan de Tweede Wereldoorlog en je vindt ze overal te lande in alle republieken van ex-Joegoslavië. Ze werden massaal opgericht tijdens de jaren ‘60 en daarna. Meestal zijn ze behoorlijk massief en brutalistisch van stijl en ze doen terugdenken aan executies en slachtpartijen, aan strijd en heldendaden. Een of andere zot heeft het in zijn hoofd gehaald om alle Spomeniks in een database te steken zodat je ze kunt opzoeken op een kaart. Het is een fantastische leidraad voor deze roadtrip, want vaak liggen ze wat uit de buurt van de platgetreden paden en zo kom je dus nog eens ergens …