Toen we op reis waren en alles dus rustig was en wij tijd hadden om te mijmeren en te contempleren zei mijn lief dat wij vorig jaar eigenlijk te weinig naar het theater geweest waren. En hij had gelijk, want behalve dat stuk over die mitraillette met Els Dottermans kan ik mij geen andere voorstellingen herinneren. En dus ging ik gisteren maar eens op zoek naar een paar interessante stukken waar we dan in de loop van het najaar eens heen zouden kunnen gaan om een leuke, aangename, boeiende avond te beleven. Dat mag al eens, nadat je een hele dag, week of maand je etters van collega’s hebt doorstaan (allez niet allemaal hé, maar er zitten toch altijd bij). Het is eens de gedachten verzetten tussen al dat werkgedoe en die eeuwige doemberichten over de wereld die ten onder gaat aan de klimaatverandering als ze al niet kapot geschoten wordt door ALT-Righters dan wel islamistische terroristen.

Dus ik surfen naar de website van de vooruit (die lag plat), de KVS (die lag ook plat) om uiteindelijk bij die van het NTG te belanden. Nu ja, niet dat het aanbod tussen die drie cultuurhuizen zo sterk verschilt, voorstellingen beginnen in eigen huis en gaan daarna op tournee van Zichem-Zussen-Bolder tot Oostende. Het komt er voor ons op aan een voorstelling te vinden die we allebei willen zien en die ergens in de buurt speelt op een moment dat we allebei vrij zijn. Dat op zich is al een uitdagende opdracht.

Enfin, ik met veel hoop op theaterjacht. In september kon ik het seizoen aftrappen met de reconstructie van de moord op een jonge Luikse homo die ook nog eens moslim was. Mja, ik laat deze kelk aan mij voorbijgaan. Er is ook nog Orestes in Mosul, dat op kristalheldere wijze het drama van toen verknoopt met het Mosul van nu. Oké dan. Maar op zich ook niet echt mijn kopje thee. Er is anders ook nog een stuk over de vriendschap tussen een acteur en een regisseur, niet toevallig de acteur en de regisseur zelf. Sla ik ook liever over. Er is ook een performance die diepzinnige vragen stelt zoals ‘Is beweging altijd een beweging voorwaarts?’. Kijk, daar moet ik dus bij mijn lief niet mee afkomen, tenzij ik wil getrakteerd worden op een portie zuchten en oogrollen. Iemand vond het nochtans ‘utterly brilliant’ volgens de website.
Even verder kan ik ook antwoord krijgen op de vraag ‘creëert geweld intimiteit?’ en wel tijdens een voorstelling in samenwerking met een heuse action painter.
Dan zit september er op, dus ik klik door naar oktober.

Ik lees: “Misschien zijn de verschillende nachtmerrieachtige diagnoses van onze tijd slechts gebaseerd op de waanideeën van een paar profeten die een effectieve apocalyptische mediacampagne verspreiden”. Ik kauw even op die bombast en besluit niet door te slikken maar uit te spuwen. Voor een andere voorstelling wordt reclame gemaakt met een beeld van een acteur die in het gezelschap van een kat melk uit een schoteltje likt. Ik zucht. Er is een stuk dat nadrukkelijk meldt dat het werkt met acteurs met een mentale beperking, wat cool en leuk en nodig is, maar waarin ik eigenlijk ook geen zin heb. Oktober is nu ook voorbij.

In november kan ik naar het agit-prop theater van Zoo Humain. Ik ben al vermoeid door er nog maar aan te denken. Mijn dagen bestaan voornamelijk uit mezelf voortslepen, inhouden en beperken en de confrontatie met andermans leed, dat hoeft er ’s avonds niet nog eens bij te komen. Enfin, dat is allemaal persoonlijk en goed voor jou als zo’n voorstelling het heilige vuur nog feller doet branden hoor, even goede vrienden.

Op 9 november stuit ik eindelijk op een stuk dat ik wel wil zien, een vrolijke voorstelling over de grote droefnis en over de ratrace. Een herwerking van Tsjechov, en het stemt me hoopvol dat er in tekst die de voorstelling moet aanprijzen geen Grote Woorden en Hoogst Diepzinnige Vragen gesteld worden.
Het bloot gat van één van de acteurs, en veel meer hoeft dat niet te zijn.