Pukkelpop lijkt voor het tweede jaar op rij voorwerp van controverse. Vorig jaar was er het incident waarbij 2 zwarte vrouwen het hard te verduren kregen. Een ordinaire discussie over ‘voorsteken’ en wie waar mocht staan ontaardde in racistische beledigingen en zangkoren over ‘De Congo Is Van Ons’. Het valt nog af te wachten of dat laatste opgenomen wordt in de Vlaamse canon.

Dit jaar is er de rel rond Anuna De Wever en een aantal van haar vrienden en vriendinnen die belaagd en bedreigd werden. De veiligheidsdiensten van het festival moesten tussenbeide komen en De Wever heeft het festival ondertussen verlaten, maar de controverse blijft duren: Vlaams-nationalistische en extreemrechtse jongeren kondigen meer acties aan omdat hun vlaggen werden verwijderd. We mogen ons stilletjes beginnen afvragen of de hele rel – die begon op het podium van de boilerroom – niet gecoördineerd werd uitgelokt door de Schild & Vrienden meute.

De Wever (Anuna, niet Bart), heeft de afgelopen zomer een aantal keren vanop een festivalpodium aandacht gevraagd voor het klimaat, en voor zover ik niets heb gemist is dat altijd vrij rimpelloos verlopen. Het is pas op Pukkelpop dat er plots ‘spontaan’ Vlaamse vlaggen op de camping opduiken, er boe-geroep weerklinkt en het zover komt dat een aantal tieners moeten worden bijgestaan door de festivalsecurity. De snelheid en de gretigheid waarmee er nu een tegenactie wordt gelanceerd door het Vlaams Belang of de entourage ervan duidt op zijn minst op enige voorbereiding. Blijkbaar verleggen de Vlaams-nationale jongeren hun strijdterrein van de zieltogende IJzerbedevaart naar de festivals.

Het belerende vingertje

Hier en daar gaan stemmen op die beweren dat ‘men’ (waarbij men dan wellicht zichzelf bedoelt) het ‘belerende vingertje’ van Anuna, Greta en anderen beu zou zijn. De ene mens zijn tenen zijn al langer dan die van de andere, en ik sta zelf ook niet echt bekend voor mijn tolerantie op dat vlak, maar een belerend vingertje zie ik niet bij Youth For Climate. Voor zover ik op de hoogte ben is hun strijdpunt altijd geweest een daadkrachtig klimaatbeleid door de politiek geïmplementeerd en op wetenschappelijke inzichten gebaseerd. Een straffe gast die daar een ‘belerend vingertje’ in ziet, tenzij men wetenschappelijke inzichten als betuttelend ervaart natuurlijk.

De politiek schiet te kort

De verkiezingscampagne van afgelopen mei was een uitgelezen moment voor de politiek om op klimaatvlak de puntjes op de i te zetten. Een sociaal rechtvaardig beleid koppelen aan maatregelen die het milieu ten goede komen, hoe moeilijk kan het zijn? Investeren naar een goed uitgebouwd, milieuvriendelijk, efficiënt en comfortabel openbaar vervoer. Maatregelen nemen die bedrijven en werknemers stimuleren om het woon-werk verkeer duurzaam te laten verlopen. Inzetten op renovatie en isolatie van woningen, een behoorlijk plan en visie op ruimtelijke ordening. In plaats daarvan zijn we verzand in een eindeloze discussie over wie nu wel of niet zijn firmawagen mocht behouden en zo ja, tegen welke prijs. Of werd er gepalaverd over miljonairs die hun zwembad mochten verwarmen met elektriciteit aan 6%.

Het resultaat van al deze non-discussies kennen we ondertussen.

De klimaatgeneratie

Anderen zijn er dan weer als de kippen bij om triomfantelijk te melden dat ‘de klimaatgeneratie’ niet bestaat. Dat er ook veel jongeren zijn die er onverschillig of vijandig tegenover staan. Dat er een grote massa is die niet is gaan betogen of die geen actie heeft gevoerd. Ewel ja, zij hebben natuurlijk gelijk. De grootste massa Amerikaanse jongeren was ook niet op Woodstock, en toch heeft dit het aanzien van de jongerencultuur diepgaand veranderd. Veel studenten gingen in mei ’68 niet protesteren of zich als een hippie gedragen, waren niet politiek geëngageerd. Toch spreken we nog altijd over de ‘soixante-huitards’ om het over die generatie te hebben. Geschiedenis wordt zelden geschreven door de thuisblijvers en de onverschilligen.

Het is en het blijft de verdienste van Greta en Anuna dat ze wereldwijd de hoogdringendheid waarmee de klimaatverandering bestreden moet worden op de agenda hebben gezet. De vraag is of we onze energie steken in het beledigen en uitspuwen van de boodschappers, of dat we er mee aan de slag gaan.

(Foto Wikipedia Commons)