Gisteren heb ik mijn firmawagen ingeleverd. Ik moest dus terugkeren met het openbaar vervoer, in casu: de trein. Ik stapte van het werk naar het station, kocht een ticket en wachtte tot de trein er was. Hoe dichter ik bij huis kwam, hoe meer het begon te regenen en toen ik in station Dampoort toekwam plensde het. Een trits brandweerwagens baande zich met luid loeiende sirenes door het verkeer dat even tot stilstand kwam. Ik moest nog wachten op een bus die mij uiteindelijk toch niet op mijn bestemming zou brengen, dus bestelde ik een dubbele espresso in het buffet. De dikke joviale man vroeg of ik het ‘van doen’ had? Aan zijn toog debiteerde een caféfilosoof zijn ernstige waarheden die met instemmend geknik begroet werden door de jonge Nederlandse toehoorder. De jongen dronk een oplossoepje, de filosoof een bruin kasteelbier en de dikke joviale cafébaas vertikte het om op te ruimen. Ik staarde wat op mijn telefoon en vroeg me af welke route de bus zou nemen. Het kwam er op neer dat ik vlak voor de brug die hersteld wordt af moest stappen en de rest van de afstand met de benenwagen aflegde. Eigenlijk had ik gewoon kunnen wachten op de boemeltrein besefte ik toen ik moest wachten voor de overweg. Ik had er even lang over gedaan en de prijs van een busticket uitgespaard.

Toen ik eerder deze week één van de laatste keren naar huis reed met de firmawagen was het na zessen en pikdonker. Door de regen baande ik mij samen met duizenden andere loonslaven een weg naar huis, wij waren één lange slinger rood gekleurde achterlichten. De radio had ik op Klara gezet om te ontsnappen aan het wereldleed op Radio 1 en de ondraaglijke lichtheid van Studio Brussel.  De oud van Anouar Brahem weerklonk en de auto vulde zich met woestijnzand en warme, vreemde geuren. Het leek even alsof niets anders was en ook nooit meer iets anders zou zijn dan het sensuele, ijle trillen van snaren terwijl mijn wielen over het asfalt zoefden in het donker. Op weg naar een bestemming ver weg, en een reis door de nacht die eeuwen zou duren.