Het is nog net geen 8 uur als ik een WhatsApp berichtje krijg van mijn collega. Een praktische vraag over de les die hij deze avond moet geven en ik weet direct dat het een lange dag wordt. Uiteindelijk zal het na 21h30 zijn als ik die dag stop met werken.

Tussen de mails, de taken, de online vergaderingen, en de telefoontjes door heb ik weinig tijd om het nieuws te volgen. Ik slaag er gelukkig wel nog net in om brood te halen bij de bakker, een was op te hangen en een onontbeerlijke warme maaltijd in elkaar te flansen. Een bezorger van PostNL komt ook nog een pakketje leveren met daarin een keur aan etherische olies. Volgens mijn moeder onmisbaar om je immuunsysteem te versterken en als je moeder je via WhatsApp drie keer zegt dat je dat in huis moet halen dan doe je dat nu eenmaal. Zelfs al moet je een beetje met je ogen rollen, zelfs al heb je twijfels bij de wetenschappelijke onderbouwing van de claim en zelfs al ben je ondertussen 48 jaar geworden.

Als ik ’s avonds laat een blik werp op de belangrijke gebeurtenissen van de afgelopen dag lijk ik in mijn veilige cocon volledig afgesloten te zijn geweest van een chaotische storm. Er zijn maar liefst 132 mensen overleden, de ziekenhuizen en de afdelingen intensieve zorgen vullen zich snel met nieuwe patiënten. Er is een rel over mondmaskers en lagere levensvormen zoals Dries steken hun tijd in de lancering van een regelrechte haatcampagne waarvan Van Ranst het mikpunt is. They say the greatest coward can hurt the most ferociously.

De federale politie dient een stakingsaanzegging in omdat ze onbeschermd de straat op moeten. Het weinige beschermingsmateriaal gaat nu eerst naar zorgverleners, zij zijn geen prioriteit.

In enkele Delhaizes in de hoofdstad is een staking uitgebroken. Het personeel zit op hun tandvlees en is niet tevreden met de aalmoes die hen ter compensatie wordt toegeworpen. Ook in andere ketens en supermarkten rommelt het. Het verwondert me elke keer dat ik naar de winkel ga: hoe onbeschermd het personeel er bij loopt, met hoeveel mensen ze elke dag in contact komen en hoe elke werkdag voor hen een reëel risico vormt op besmetting. Ze zijn ongerust, kunnen niet in hun kot blijven maar moeten integendeel hard werken in steeds veranderende omstandigheden terwijl ze alles behalve een riant loon verdienen en er voor hen niet geklapt wordt om 8 uur ’s avonds. Ik durf me niet goed voorstellen wat er te gebeuren staat als onze rekkenvullers en kassamedewerkers hun schort aan de haak hangen en zeggen ‘nu is het genoeg geweest’.

Deze crisis stelt alle tegenstellingen op scherp, tot spijt van wie het benijdt. Zolang er niet echt iets aan de hand was konden we ons laten verblinden door details zoals de uiterst noodzakelijke splitsing van een kiesdistrict (BHV). We lieten ons schrik aanjagen voor vluchtelingen en migranten zodat we geen aandacht meer konden opbrengen voor wat werkelijk belangrijk was. Maar het besef dat wie echt werkt meer verdient dan wie op zijn luie kont zit en aandelen koopt is ook binnen gesijpeld.

De vraag blijft wat er gebeurt eens dat besef ook in daden wordt omgezet.