Ook vandaag heb ik de kans gemist productief te wezen en mij in te zetten voor de maatschappij, de economie, de medemens en het grotere goed. Het spijt me niet eens zo heel erg.

Ik ben om brood geweest en samen met mijn lief ben ik ook de wijn gaan ophalen die we besteld hadden bij een handelaar in de buurt. Ik heb op mijn gemak mijn nagels gelakt zodat ze nu uitbundig oranje-roze blinken. Ik heb een beetje in een boek gelezen en ik heb het nieuws ontweken. In de krant heb ik een interview gelezen met Erwin Mortier over zijn nieuwe boek dat ook weer over zijn nonkel Marcel gaat die aan het Oostfront is omgekomen. Over opgroeien in een familie zwartzakken en waar achter gesloten deuren en neergelaten rolluiken fluisterend de sympathie voor een donkerbruin gedachtengoed gedeeld wordt. Aan de andere koppen in diezelfde krant maak ik op dat het ook vandaag nog altijd niet zo goed met ons gaat. Honderden doden, chaos en geschreeuw, iedereen die het beter en zekerder weet dan die ander, dan de rest.

Ik word er een beetje tureluurs van en hoop maar dat iedereen die ik ken veilig en gezond kan blijven.

Mijn dochter is thuisgekomen en we hebben samen de hof geïnspecteerd en daarna de kuren van de kat besproken. We hebben plannen gemaakt om dit weekend te barbecueën, ik heb vorige week nog zo’n mini-ding gekocht. We hebben samen de lamsgehaktballetjes die ik had gemaakt opgegeten en daarna hebben we gekeken naar The Big Lebowski, dankzij het Amazon Prime abonnement van mijn lief. Serieus, Prime staat vol goeie films, ik vond er zelfs Les Amants du Pont Neuf, maar zonder ondertitels jammer genoeg.

The Big Lebowski is blijkbaar uitgekomen in het jaar dat zij geboren werd, en op de één of andere manier kijken wij samen altijd naar films van voor haar tijd. We lachen met de zotte kuren van The Dude, of His Dudeness of El Duderino if you’re not in all that brevity thing. Ik verwonder me er over hoe jong zowel Jeff Bridges als Julianne Moore er uit zien (of zagen, toen). Ik begin al te gniffelen voor de as van Donny in de Stille Oceaan wordt uitgestrooid, tegen de wind in zodat de resten van de schielijk overledene in de baard van The Dude terechtkomen. Philip Seymour Hoffman speelt een rol, ondertussen heeft ook hij het tijdelijke al met het eeuwige gewisseld.

Op de één of andere manier merk ik de invloed van Tarantino op deze licht atypische Coen brothers film: de setting in LA, de weed-rokende antiheld die overal maar toevallig in rolt en hele dagen White Russians drinkt.  Het enige echt ‘over the top’ personage – anders één van hun specialiteiten – is Jesus, de fanatieke bowler. Het blijft nog altijd heerlijk om te zien, John Turturro in zijn purperen en nauw aansluitende jumpsuit die de ploeg van The Dude komt duidelijk maken dat hij hen een poepie zal laten ruiken bij de volgende ronde.

Na de film sluipen we naar bed. Ik lees nog wat in een ander boek en val dan in slaap.