Ik word wakker in het midden van de nacht, sta op om even naar het toilet te gaan. De kat denkt dat het al ochtend is en loopt enthousiast naar haar voederbakje. In bed hoor ik de kerkklok 4 keer slaan. Ik woel en ik draai, ik heb nog altijd spierpijn. Ik hoor de kerkklok 5 keer slaan en ik vraag me af of niet beter zou opstaan in plaats van hier nog uren te liggen zonder dat het rust of slaap oplevert.

Ik word wakker omdat de kat hartstochtelijk staat te miauwen aan de slaapkamerdeur van mijn dochter. Nochtans kan ze buiten langs de achterdeur, maar ze heeft het in haar kleine kopje gestoken dat ze liever via het raam wil. Mijn dochter is boos maar draait zich nog eens om en slaapt verder. Ik sta op, het is licht en omstreeks half acht in de morgen. Het is kil in huis want de achterdeur staat open voor mevrouw de kat, de noordoostenwind waait alsof het herfst is. Poes glipt naar buiten, ik zucht en maak koffie. Ik had mij voorgenomen om wat te werken vandaag omdat er toch niets anders te doen is, maar omdat ik mij moe en geradbraakt voel begraaf ik die plannen snel 6 voet onder de grond. Morgen komt ook nog langs, hoor ik mijn vader in gedachten brommen.

Tegen het eind van de middag krijg ik toch nog een onverwachtse opstoot van werklust. Ik ruim de keuken op, stofzuig en sla zelfs een dweiltje. De poes is ondertussen alweer naar buiten gevlucht, ze houdt niet van al dat lawaai. Eens terug binnen kijkt ze wantrouwend naar de stoelen die gestapeld staan op het tapijt en de trap die er nu stof- en zandvrij bij ligt moet ze trede voor trede uitgebreid besnuffelen. Ook mijn dochter verbaast zich over mijn onaangekondigde poetsactiviteiten. Daarna verdwijnt ze weer naar boven, want ze zit naar eigen zeggen in een goede flow. Eten kan nog even wachten.

We kijken ’s avonds naar een film. De titel is ‘Don’t worry, he won’t get far on foot’ en is haar eerste kennismaking met regisseur Gus Van Sant (alhoewel ze wellicht wel Good Will Hunting heeft gezien). Joaquin Phoenix speelt de hoofdrol en kruipt in de huid van cartoonist John Callahan die op zijn 21^ste verlamd raakt in een auto-ongeluk. Daarop zitten we allebei met heel veel spanning te wachten: Van Sant bouwt de film zo op dat je weet dat het er aan komt en dat het vreselijk zal zijn en tergt je dus een uur lang. Na zijn accident moet John vooral leren stoppen met zuipen en daarvoor kruipt hij onder de vleugels van een rijke ex-verslaafde AA’er met goeroe-allures. Die laat Johan kennismaken met zijn ‘tough love’ aanpak en dat loont. Van Sants vakmanschap toont zich in het camerawerk en het Wes Anderson-achtige kleurenpalet, maar vooral in de schitterende regie en rolverdeling. Phoenix is naar goede gewoonte bijzonder overtuigend en consistent en er zijn leuke bijrollen voor Beth Ditto en Kim Gordon.