In de namiddag voel ik me niet zo lekker. Keelpijn en verder wat algemene malaise. Ik neem een pijnstiller en ga in bed liggen. Onvermijdelijk in deze tijden vraagt een mens zich af of het dan eindelijk zo ver is: een besmetting met het C-virus en welke gevolgen dat op je leven heeft. Ik stel mezelf gerust: ik heb geen koorts en ik heb deze morgen een halve kat uit het tapijt gestofzuigd, soep gemaakt en boodschappen gedaan. Het zal dus wel meevallen met mijn Coronabesmetting.

Het lijkt alsof we enkel nog kunnen kiezen tussen hypochondrie en smetvrees aan de ene kant en complotdenken aan de andere. Tussen alles toe, dicht en opgesloten en alles open, vrij en ‘normaal’ zoals het vroeger was. In de werkelijkheid gaan we allemaal op zoek naar een leefbaar evenwicht tussen leven en werken zonder zelf ziek te worden of anderen te besmetten. Toch als je je niet in de overtuiging leeft dat het virus niet bestaat of uitgevonden is in een laboratorium om ons allemaal te onderwerpen aan Bill Gates. Of zoiets. Tot in de jaren ’50 werd er voor jou gedacht, nu denken we dat we zelf alles kunnen bedenken of bevatten. Maar onze wetenschappelijke geletterdheid is laag, we kunnen op basis van een paar krantenartikels niet snappen hoe een virus zich gedraagt dus we moeten wel een paar mensen geloven die het naar alle waarschijnlijkheid beter weten dan ons.

Ondertussen is Vlaanderen veel te geobsedeerd door de blote piemels van een paar BV’s die circuleren op het internet. In plaats van de schouders op te halen en onze boterkoeken op te eten regent het opiniestukken, er zijn mensen die de ondergang van het avondland bevroeden omdat iemand zichzelf bevredigt en de heisa wil maar niet gaan liggen. We gedragen ons als een bende kleuters dat pipi, kaka, stront roept en dat hilarisch vindt.

Ik kijk ’s avonds nog naar een Tsjechische film over een lerares die haar leerlingen en hun ouders klusjes voor haar laat opknappen in ruil voor goede punten. Wie niet meewerkt wordt gepest en gekleineerd. Ik hou van het soort films en boeken dat het leven in het Oostblok van voor de val van de muur in beeld probeert te brengen. Het leven daar speelde zich ook af in kleur, ook al denken wij dat het zwart en wit was, met sombere muziek als permanente ondertoon. Net als hier werd er gesjacherd, gekookt en gebakken. Gevrijd en gegeten, gerookt als een ketter. Sommigen waren moedig en rechtten hun rug, de meeste anderen verstopten zich en hoopten dat iemand anders voor hen de kastanjes uit het vuur zouden halen zodat zij niet hun handen zouden branden. Er waren succesvolle mensen en er waren losers, dokters en boksers, schoonmakers, ruitenwassers en taxichauffeurs. Kapsters en boekhouders, die er net als hier altijd hetzelfde uitzien.

Uiteindelijk loopt het goed af en zijn er genoeg ouders die protesteren zodat de lerares in kwestie ontslagen wordt. De aftiteling meldt dat het meisje dat haar hoofd in de oven stak uiteindelijk een gerenommeerde neurologe werd.