Alles gaat kapot en niets loopt hoe het moet. Achtereenvolgens: mijn espressomachine waarvan er een pompje de geest heeft gegeven, of zo lijkt het toch. Net toen mijn man lekkere Illy-koffie had gekocht. Ter compensatie bestelde ik een Bialletti, maar die koffie smaakt lang niet zo lekker en na een beurt in de afwasmachine zat er ook nog eens een vreemde aanslag op het apparaat waardoor mijn zin helemaal verging.

Daarvoor: tijdens de installatie van de ramen een paar weken terug werd er een achterdeur geleverd zonder klink aan de buitenkant. Het achterste raam barstte en moet nog vervangen worden. De leverancier hult zich in stilzwijgen en ik kan het voorlopig niet opbrengen om opnieuw achter iemand aan te jagen om gewoon zijn/haar werk te doen.

Enkele dagen nadien donderde een kastje in de kamer van mijn dochter van de muur en omdat de nek van mijn man te veel pijn deed ligt het er nog altijd, als een gebroken metafoor.

Vandaag: we zitten al uren zonder internetverbinding dankzij een elektriciteitspanne in de cabine een straat verderop. Vorige week was er ook iets aan de hand en toen moest ik onder leiding van een hulpvaardige klantendienst medewerker stap voor stap mijn modem resetten. Vandaag is de tragedie groter, dus ik maak ondertussen soep en avondeten in plaats van te vergaderen en te mailen.

Gelukkig is er nog wel 4G en ik krijg een mailtje van een vriendelijke dame die me een nieuwe uitdaging in mijn buurt belooft. Als boekhouder/dossierbeheerder. Het is een dynamische werkomgeving in volle groei, met respect voor de work-life-balance. Er is een attractief verloningspakket met extralegale voordelen voorzien. Een gevarieerd werkaanbod in een standvastig en leuk team. Ik heb zin om de Laura die de mail heeft gestuurd als een onzindelijke pup met haar lieftallige neusje in haar eigen generieke woordenbrij te duwen terwijl ik haar ondertussen schreeuwend vraag wat ik verkeerd heb gedaan om voor een boekhouder/dossierbeheerder gehouden te worden.

Langs de andere kant: Laura is wellicht de stagiaire waarvan het laatste greintje inventiviteit vakkundig wordt verzopen in de hersendodende taakjes die de één of andere manager haar opdraagt omdat niemand anders ze wil doen.

Over werk gesproken. Vanaf vandaag ben ik officieel Hoofd Levenslang Leren binnen het Expertisenetwerk Communicatie, Design & Media van onze hogeschool. Dat zijn veel worden om een functie te beschrijven, maar in wezen draait het er om dat ik verantwoordelijk ben voor de ontwikkeling van allerlei navormingsprogramma’s die met communicatie, design of media te maken hebben. Mijn voorganger en vroegere baas stuurt me beleidsnota’s, raamcontracten, concurrentie-analyes en strategische marktconcepten door zodat ik me kan inwerken.

November is altijd de vagevuurmaand. Het wordt steeds sneller en steeds vroeger donker, overdag is het grijs en regenachtig. Het is alsof het zonlicht niet meer bestaat en in de supermarkt liggen wat lusteloos allerlei lekkernijen uitgestald die je pas eet met Kerst of Oudjaar. Virologen en politici leggen dit jaar allerlei woorden in de mond van de Sint, die zoals gewoonlijk geen stoute kindjes in zijn grote boek heeft staan.