Een jaar geleden ongeveer precies vertrok ik nu naar Valencia om er een paar gastcolleges te geven aan de universiteit waar de hogeschool mee samenwerkt. Samen met mijn collega’s was ik wel een beetje verwonderd dat we nog mochten vertrekken, want de berichten over dat nieuwe rare virus werden talrijker. Niet echt heel alarmerend, al hadden we wel een idee van wat er in China aan de hand was. Mensen die opgesloten werden in hun eigen huis en met drones werd er gespeurd naar overtreders die zich toch op straat waagden. Hier kon het nog alle kanten op: op de één of andere manier zou dat virus zich hier beschaafder gedragen en zouden we wat hoesten en kuchen en vervolgens onze levens ongestoord verder zetten.

In een volgepakt vliegtuig vlogen we naar de zon, we zaten in metrostellen, gingen op restaurant, spraken voor volle aula’s en klassen. Er waren feestelijkheden in de stad, verklede mensen in dichte drommen bij elkaar en wij daartussen. Op de laatste avond van mijn verblijf gingen we naar een concert van Chick Corea in dat prachtige operagebouw dat ontworpen werd door Calatrava (die kerel die ook het stationsgebouw in Luik heeft gebouwd). Met duizenden samen genoten we van zijn muziek en zijn humor, ik had er geen idee van dat hij al een eind in de zeventig was.

Een vriendin van me, die half en half in Valencia woont en werkt, vertelde me dat er al iemand was overleden aan COVID daar. We konden het nog beschouwen als een faux pas, iets dat een zeldzaamheid was en ook zou blijven. De orde van de dag, dat waren die bosbranden in Australië. Dat was één of andere frats van Trump. Wij reden de kust af in haar bolide en gingen cava proeven op een wijndomein.

Ik kwam terug en het was grijs en mistig en ik begon wat te hoesten. Mijn lief (toen was hij dat nog) sprak met steeds grotere ongerustheid over de toestand. Hij probeerde zijn collega’s ervan te overtuigen niet langer in een klein lokaaltje te vergaderen. Kreeg een mail van een collega of de vrouw van een collega die symptomen had. Hij werd met rare blikken bekeken, al werd er in de media nu toch al bericht over hoe het in Italië of all places uit de hand aan het lopen was. Noodkreten uit Bergamo, waar de ziekenhuizen overspoeld werden met mensen in ademnood en die niet meer te redden waren.

Ik belde naar de dokter, beschreef mijn symptomen en kreeg het vriendelijke verzoek niet langs te komen. Als ik echt wilde, mocht ik een briefje komen halen. En Dafalgan nemen mocht ik ergens pijn hebben. Op een website kon ik ingeven waar ik was geweest en of ik koorts had of niet. En toen verscheen er op het scherm dat ik wellicht geen Corona had.

Weet je, zei mijn dochter onlangs, we zouden eens moeten de kranten van vorig jaar terug lezen. En hartelijk lachen met alles wat er in staat.