Vandaag mag ik nog eens naar de kapper. Straks worden mijn grijze haren weer zorgvuldig gecamoufleerd en zal een vriendelijke coiffeuse mij vragen of er nog een verzorgingske op mag. Natuurlijk mag dat. Mijn haar zal gewassen en gedroogd worden, geverfd en gebleekt, geknipt (enkel de puntjes) en uiteindelijk in model gelegd. Na een uur of 3 werk zal ik terug kunnen doen alsof het normaal is dat ik er zo uitzie.

De afgelopen week heb ik op twee avonden de serie ‘Unbelievable’ uitgekeken. 4 afleveringen per zitting, zo geweldig was het. Gisteren op een terras probeerde ik aan mijn man te vertellen waarom de reeks zo ongelooflijk goed was, maar ik kwam niet verder dan het verhaal van een jong meisje dat verkracht wordt, aangifte doet en vervolgens niet geloofd wordt. Tot er elders twee politie-agentes zich vastbijten in een reeks verkrachtingen die allemaal op dezelfde manier verlopen. Hij rolde met zijn ogen omdat hij eventjes genoeg heeft van flikkenreeksen met getroubleerde politiemensen. Ja maar, nee, zei ik, het is geen politieserie. En toen bestelden we nog een pintje en ook pizza’s voor vier.

Unbelievable is een reeks voor wie nog eens goed kwaad wil worden. Op het systeem, dat van pubers die opgroeien in pleeggezinnen en bijhorende miserie verwacht dat ze zich op hun 17^de als modelburgers gedragen en vooral geen puberaal gedrag mogen vertonen. Op hulpverleners en pleegouders die hooghartig en neerbuigend zijn omdat zij dat varkentje wel even zullen wassen zonder oog voor het varkentje zelf. Op de flikken die slordig zijn en hun zaakjes willen afgewerkt hebben omdat ze naar huis willen en omdat ze een man zijn die zich niet kunnen inbeelden hoe het is om in je eigen huis verkracht te worden. Hoe ze de zaak dan maar overlaten aan hun vrouwelijke collega’s die de eerste zijn om wat empathie te tonen met de slachtoffers en zich er eindelijk in vastbijten omdat niemand anders het in hun plaats zal doen.

Het is zo’n serie die je op het einde niet loslaat, maar je laat denken ‘ewel ja, misschien moesten er maar wat meer vrouwen op belangrijke posten terecht komen, zodat er eens iets verandert. Niet het soort vrouwen dat de top bereikt omdat ze zo goed het mannelijke kunnen na-apen, maar net omdat ze vanuit het vrouwelijke kunnen reageren en handelen.

Soit, als je Unbelievable nog niet hebt gezien: rep je naar je Netflix-account en zet die serie op. Veel andere dingen vallen er toch niet te doen op deze druilerige dagen. Op een terras is het koud en in de tuin valt niet veel te beleven. Het gras staat bijna twee kontjes hoog, maar veel bloei valt er niet te bespeuren. De passieflora heeft geen haast en ook de vlinderstruik draalt en weigert voorlopig haar kleuren te laten zien. Ook de kamperfoelie van de buren blijft stil en houdt haar heerlijke geuren nog even voor zich. Het enige dat je ziet is hier en daar een ordinaire paardenbloem, ik hoop dat de bijen en de hommels daar hun honger mee kunnen stillen.