Vandaag heb ik hoofdpijn. Dat heeft te maken met de tijd van de maand, het jaar, en ook het decennium wellicht.

Vandaag moest ik ook een moeilijk gesprek voeren, zoals dat dan heet. Deze keer was moeilijk niet eens eufemistisch uitgedrukt want het is niet makkelijk converseren met iemand waar je niet langer mee kunt samenwerken maar die zelf vindt dat alles op wieltjes loopt. Nu loopt er dus nog iemand meer op deze planeet rond die boos is op mij. En echt blij heb ik vandaag nog niemand gemaakt, vrees ik. Zelfs de kat had nog geen reden tot juichen, want behalve haar korrels en een half blikje tonijn in eigen nat viel er nog niets echt te bikken.

Volgende week kan ik met vakantie, al weet ik nog niet goed wat ik daarmee moet aanvangen. Andere jaren zou ik uitgekeken hebben naar Gentse Feesten, een reis naar onbekende bestemmingen, plaatsen met vreemde namen. Nu staat er een week Ardennen op het programma en daarna enkele dagen Parijs. Daar ben ik ook tevreden mee, Malmedy is exotisch genoeg om je weg van huis te voelen, zelfs al is het zomerweer zelf nog met vakantie in Canada. Volgens mijn man is er in Eupen zelfs een museum voor hedendaagse kunst, al wil ik mij daar op dit moment niet al te veel bij voorstellen.

Hier thuis, onder een grijze hemel, wiegen de hoge bomen in de wind. Ze lijken niet echt onder de indruk van al die gehaaste luchtstromen en buigen gewillig hun kruinen naar links, rechts, voor, achter. Je blijft er naar kijken, zoals je dat ook doet naar een deinende zee of een knetterend haardvuur. Achter mij doet het algoritme van Spotify zijn werk en stelt lijstjes muziek samen waarvan het verwacht dat ik die graag hoor. Vaak is dat ook zo, al zit er af en toe ook een song van Bob Dylan tussen. Die sla ik dan gehaast over en ik hoop dat het systeem zo slim is dat het mij de volgende keer dat geneuzel bespaart.

Vorige week klikte ik per ongeluk op een advertentie op Facebook voor een vetverbrander en sindsdien word ik bestookt met reclame voor shakes, fitness-apps en keto-diëten. Het zou me maar 8 minuten per dag kosten om in enkele weken een lijf te hebben waarvoor mannen een moord zouden doen is de teneur.  Een paar jaar geleden vroeg ik mezelf af of ik gelukkiger zou zijn, met 5 of 10 kilo minder. Ik zou me een nieuwe garderobe moeten aanschaffen, maar zou ik voor de rest iets anders doen of denken? Zou ik tevredener zijn met mijn leven en mijn lichaam?

Terwijl mijn hoofdpijn aanhoudt en tot vage vlagen misselijkheid leidt, bestudeer ik de kaart van Parijs. Rond het hotel waar we binnenkort 3 nachten verblijven vind ik het restaurant terug waar mijn man en ik drie jaar geleden ook al eens gingen eten. Ik bestudeer het menu, maak een reservatie en weet nu al dat ik het menu découverte zal nemen met aangepaste wijnen.