Ik scrolde door Instagram en stootte op een filmpje waarin aan Anthony Hopkins gevraagd werd of hij ergens spijt van had. Hij leek even te aarzelen, zocht zijn woorden en antwoordde dan dat hij nergens spijt van had omdat hij daar geen tijd voor wilde maken. ‘We move on’, voegde hij er nog aan toe.

Alsof spijt hebben iets is dat je aan je dagplanning toevoegt. Nee, vandaag is het te druk voor spijt, dus doe maar niet.

Er zijn veel dingen waar ik spijt van heb. Van woorden die ik ooit uitsprak in een kwade bui en krasten als verse scheermesjes in een puberarm. Je kunt daar zalf op smeren achteraf, in de vorm van excuses, maar dat fijne witte lijntje blijft die arm ontsieren.

Van tijd die ik nutteloos verdeed aan dwaze TV-programma’s en die nu voorgoed verdwenen is. Van de mensen die ik nooit terugbelde terwijl ik dat wel had moeten doen en van de mensen naar wie ik bleef bellen terwijl ik dat al lang had moeten opgeven. Van de arm die ik nooit om iemand sloeg toen die dat nodig had. Van de zinloze pogingen om iemand voor mij te winnen terwijl die enkel verlies voor mij in petto had. Van dat Amy Winehouse dood is, al heb ik daar verder weinig te mee te maken. (Nu kun je zeggen dat ik dat gewoon spijtig vind, toch heb ik er spijt van).

Ik heb spijt van sommige beslissingen die ik nam omdat ik te onnozel was om te zien hoe ze mijn leven blijvend zouden beïnvloeden.

Het is niet dat ik elke dag huilend in een hoekje zit en al mijn spijt een voor een overloop, als parels aan een rozenkrans. Maar al die spijt heeft mijn pad gebaand, mijn karakter gevormd, mijn beoordelingsvermogen aangescherpt, mijn mensenkennis verdiept en me inzicht in mijzelf gegeven.

En daar heb ik geen spijt van. En ik ben blij dat ik er tijd voor heb gemaakt.