Binnen een dikke week vertrekken wij naar Tirana, mijn man en ik. Drie weken reizen in de Noordwestelijke Balkan: van Albanië naar Noord-Macedonië tot in Thessaloniki en weer terug. Het zal dan drie jaar geleden zijn sinds onze laatste grote reis, toen waren we in Servië. We verwonderden ons er toen over de vele Chinese toeristen en restaurants, en kwamen er achter dat het te maken had met de zucht naar kapitaal en geopolitieke steun van de Serviërs die wellicht terecht misnoegd zijn over hun eeuwige status van kandidaat-lidstaat van de EU. Nu ja, als het een Facebook-status was, dan zou die zich laten samenvatten als ‘het is ingewikkeld’.

Drie jaren slechts, het lijkt een eeuwigheid. Het was voor Corona, voor de ontdekking van die gigantische hersentumor in het hoofd van mijn man, voor mijn vader zijn verstand langzaam maar zeker verloor. Voor ons huwelijk zonder feest en de dood van mijn schoonvader enkele weken later.

Wat te verwachten was gebeurt natuurlijk: we krijgen van Lufthansa bericht dat onze vluchten werden herpland. In plaats van aankomst in de vooravond landen we nu pas kort voor middernacht. Ik stuur een bericht naar de beheerder van onze accommodatie om te vragen of we nog op dat nachtelijk uur kunnen inchecken.

Als de chaos op de Europese luchthavens iets duidelijk maakt, dan wel dat die hele industrie drijft op wat je bijna uitbuiting zou kunnen noemen. Onderbetaald personeel dat op de gekste uren van de dag en de nacht paraat moet staan om hele hordes compleet gestresseerde vakantiegangers en andere reizigers op de bestemming van hun dromen moet krijgen. En als het even kan vlekkeloos en met de glimlach. Zonder klagen, dat is een vanzelfsprekendheid.

Wie op reis vertrekt heeft de zuurverdiende centen geïnvesteerd in een anti-stresskuur. Een week, twee weken vrij van zorgen en afwas. Vrij van het werk, de collega’s, de baas. Gelokt door kleine prijzen, bedrieglijke foto’s van prachtige hotels en mierzoete cocktails onder een parasol aan het zwembad. Elke minuut vertraging is een belediging, wat zeg ik?; een aanslag op het bijeengespaarde vakantiebudget.

Je kunt het hen niet eens kwalijk nemen, een mens moet iets doen om er weer een jaar tegen te kunnen zonder er compleet aan onderdoor te gaan in deze gekke wereld.

Ach ja, Blaise Pascal wist het al: “Tout le malheur des hommes vient d’une seule chose, qui est de ne savoir pas demeurer en repos dans une chambre.”