Gisteren deden wij nog eens van datenight, mijn lief en ik. Omdat dat moet van Jo Vandeurzen, en ook wel omdat wij van die hippe veertigers zijn die er nog geen werk van hebben gemaakt om onze theatertickets te bestellen. We kunnen ook niet elke avond Netflixen en chillen hé.  Zo togen wij naar de Studio Skoop om Loro te gaan bekijken. Er zat nog drie man en een paardenkop in de zaal want echt nieuw is die nieuwe van Paolo Sorrentino natuurlijk niet meer. De echte fans hebben die al lang gezien en staan nu aan te schuiven voor een of andere avonturenfilm met monsters en tovenaars.

Nu ja, op zich gaat Loro ook over een monster, want hoe kun je Berlusconi anders noemen? Een schaamteloze narcist, populist, borderline fascist. Zakkenvuller, sjoemelaar en ritselaar. Sorrentino doet zijn gekende trukendoos open: Toni Servillo speelt de hoofdrol naast een heleboel borsten en billen, bikini’s en luxueuze avondjurken. Er zijn infinity pools en interieurs die zo uit een chique magazine voor verveelde rijke dames lijken te komen. Je krijgt bij die orgie van beelden al gauw een Jan Fabre-achtige déjà vu. Het blinkt en het glittert en het is esthetisch allemaal een lust voor het oog, maar enige diepgang of samenhang is ver te zoeken. Silvio is een klootzak, maar de rest is niet veel beter lijkt de boodschap te zijn. Maar dan veel mooier verpakt.