Ik lig in bad bij mijn lief. We zijn gaan wandelen vandaag, een kleine tien kilometer die we in fluks tempo hebben afgelegd. Onderweg zijn we redelijk wat gedrochten van huizen gepasseerd: fermettes zoals die tot een jaar of 20 geleden vlijtig gebouwd werden, met steevast plaats voor 1 of 2 garages. Opritten en strak gemillimeterde gazons die een niet te schatten treurigheid uitstraalden. Het is de Vlaamse paradox: we hebben zo weinig ruimte ter beschikking op deze voorschoot grond, en toch vinden we het ons grondrecht om die vol te zetten met kasten van huizen, liefst op ‘de boerenbuiten’. Onze wegen slibben onherroepelijk dicht, fijn stof zorgt ervoor dat onze kinderen een generatie astmalijders wordt, maar onze auto blijft onze vrijheid.

Ik krijg langzaamaan wat meer energie, maar veel overschot is er nog niet. Ik kijk uit naar onze zomerreis eind juli, begin augustus. We trekken naar Servië, maar het codewoord blijft ‘op het gemak’. Wij tweetjes, een tent en weinig plannen. Boeken, een fototoestel en gemakkelijke schoenen. Ik vind het vreemd dat we nooit eerder Servië als reisbestemming kozen: het kruispunt tussen Oost en West, tussen Christendom, Orthodoxie en Islam. Een regio die zo mogelijk nog meer dan Vlaanderen een strijdtoneel is geweest waar dynastieën clashten en beschavingen met elkaar in de clinch lagen. Ik wou dat ik al kon vertrekken.

Gisteren merkte ik dat in de moestuin een aardappel de kop begint op te steken. De sla slabakt nog, het is te koud. De courgetten floreren en zullen dra de grond in kunnen, de zaailingen van de tomaatjes staan klaar om verspeend te worden. De pepertjes en de aubergines geven nog geen krimp, de basilicum is nog alles behalve keizerlijk. De rucola daarentegen wemelt rusteloos.

Op het einde van onze wandeling gingen we nog een pint drinken in een plaatselijke brasserie. We zaten in stilte te genieten, mijn lief en ik en keken op onze telefoons naar nieuwtjes die binnenliepen. KV Mechelen heeft De Buffalo’s naar huis geshot, daar zullen ze in mijn straat niet goed van zijn. Een koppel oudere maar actieve dames naast ons bestelde een koffie verkeerd en een warme chocolademelk. Stuurden de ober 3 keer over en weer om haar aan de kok te laten vragen of ze toch echt geen dessertje konden bestellen. Een pannenkoek of een wafel lukte niet meer, maar rijstpap op grootmoeders wijze nog wel. Wat is dat dan, op grootmoeders wijze? Het meisje bewaarde wonderwel haar geduld. Ook toen de dames 1 potje met 2 lepeltjes bestelden.