Gisterenavond zijn we toegekomen in Novi Sad. Vandaag is het een beetje bewolkt en dus wat frisser en daar kan ik best mee leven.

We keken uit naar het hotel, dat zichzelf op hun website omschrijft als ‘the only true 5 star hotel in Serbia’. De prentjes mochten er ook zijn: mooie foto’s van dames die gelukzalig liggen te genieten van een deugddoende massage, pocherige plaatjes van lokale en internationale beroemdheden die uiteraard een jetset-behandeling kregen, douches zo groot dat je er met een halve voetbalploeg tegelijk in kunt. Wij droomden van rijkelijke ontbijten overgoten met champagne, exquise cocktails en een onthaal dat van een koning waardig.

We werden ondergebracht in kamer 302 met zicht op de parking. Kwestie dat we Audi’s en de BMW’s van onze medegasten gepast konden bewonderen. Het was wat warm in de kamer, maar geen nood: we zetten de airco wel even op. Een geruststellend gezoem liet ons weten dat we binnen de kortste keren van een aangename binnentemperatuur zouden kunnen genieten.

Ondertussen gingen wij op zoek naar iets te eten en te drinken. De lounge bar bestond uit wat tuinmeubilair in de inkomhal en het enige dat er te eten was waren peanuts. Op naar het restaurant dus waar we een bescheiden voorgerechtje bestelden dat we bij ons beter kennen als een portie gemengd. We kregen er een lokaal biertje bij geserveerd dat volgens de kelner probably the best beer in Serbia was. Met een uitstekend glas wijn in de hand zetten we vervolgens koers naar het buitenzwembad. Heerlijk was het! De Eurodance uit de jaren ‘90 die door de boxen schalde negeerden we vrolijk. Verstandige mensen als wij zijn wisten we natuurlijk dat perfectie niet van deze wereld is, tenzij je over de nodige fondsen beschikt.

Terug op de kamer was de temperatuur nog altijd even hoog en bovendien leek het alsof er te weinig zuurstof in de ruimte hing. De airco bromde, maar de frisse lucht die het ding moest uitstoten was duidelijk omgekeerd evenredig aan het geluid dat het ding voortbracht. Het zweet brak mijn verloofde uit, en dat mag je rustig letterlijk nemen. Na wat onhandige pogingen om de thermostaat verder aan te passen besloten we toch de lastige klant uit te hangen en om een andere kamer te vragen. Een waar je wel in kon ademen, dat leek ons niet te veel gevraagd.

Mijn verloofde toog naar beneden en kwam even later terug boven met een ober die niet veel anders kon dan vaststellen dat de airco inderdaad niet deed wat hij verondersteld was te doen. Maar geen nood! Met een samenzweerderige knipoog nodigde hij mijn verloofde uit om een andere kamer uit te kiezen. Wat volgde was een soort deurenkomedie waarbij de clou was dat de airco in geen van de andere voorgestelde kamers functioneerde. Het meisje aan de receptie gaf toen ootmoedig toe dat de system broken was en dat men een en ander zou trachten te herstellen. Waarop mijn verloofde haar zei dat we dan wel morgen een ander hotel zouden zoeken en we ervan uitgingen dat we deze nacht niet zouden hoeven te betalen.

We maakten ons al op voor een hete nacht toen de telefoon ging. De receptioniste verontschuldigde zich nogmaals voor de inconvenience caused en stelde voor ons verblijf verder te zetten in de ‘Royal Suite’. De airco doet het nog altijd niet fantastisch, maar we besloten dat we dan maar beter te warm kunnen hebben in de Royal Suite dan in een gewone kamer.