Voor mijn vader is de behandeling van zijn ziekte een soort wedstrijd waarin hij probeert indruk te maken op de dokters door het beter te doen dan andere patiënten. Hij heeft nooit pijn en de bestralingen (die nu achter de rug zijn) hebben hem nooit brandwonden bezorgd of andere irritaties en ongemakken. Waar hij steeds weer over vertelt zijn de nevenwerkingen die hij vernederend vindt. De incontinentie die optreedt na de prostaatoperatie. De maatregelen die men dan dient te nemen om nog enigszins te kunnen participeren aan het sociale leven. Enfin, hij is er bijzonder trots op dat hij ook dit weer onder controle heeft gekregen. Veel sneller dan andere patiënten, dat moet haast wel.

Vandaag zaten wij rond de tafel, met zijn allen. Alsof wij een gewone familie waren. Er werd gekeuveld over wie wat had en wie welke genen had overgeërfd. De youngsters rolden met hun ogen, antwoordden gedwee op de voorspelbare vragen en maakten zich daarna uit de voeten. Ze trokken zich terug op hun geheime eilanden waar ze met elkaar spreken in codes zodat geen volwassene ooit kan begrijpen wat ze zeggen. Het is een land waar zomers duren en jaren afbakenen en waar de dagen pas na de middag beginnen zonder dat ze verloren zijn.