Het is november en ik ben verdacht vrolijk voor de tijd van het jaar. Vorige jaren overviel mij bij het vallen van het blad steevast een zwarte, sombere, donkere mantel. Ik was nerveus en gestresseerd en mijn hart klopte altijd net iets te snel omdat ik angstig was door al die rampscenario’s die zich in mijn hoof afspeelden. Er waren te veel dagen dat ik het huis verliet in het donker en pas terugkwam in het donker en om de een of andere reden irriteerde me dat of maakte het me zelfs verdrietig.

Of het te wijten is aan de veranderingen in mijn werksituatie, ik weet het niet. Maar ik voel mij – geheel tegen mijn natuur in – vrij, licht, zorgeloos en behoorlijk onbekommerd. Soms denk ik: misschien heb je volgend jaar helemaal geen job meer, en dan haal ik mijn schouders op terwijl ik mij vroeger al zag bedelen op straat omdat ik alles was verloren.

Het is niet dat ik manisch ben of aan de een of andere vorm van zinsverbijstering lijd. Of als dat toch zo zou zijn, dan wens ik iedereen deze vorm van wanen toe.

Dit weekend heb ik gegeten en gedronken, het gezelschap gevraagd van familie en een vriend. De tafel was het middelpunt, er werden echte gesprekken gevoerd die er wellicht veel eerder hadden moeten zijn.

Buiten was het donker. Binnen was er licht.