Gisteren zijn mijn lief en ik gaan kijken naar ‘De Wereld Redden’. In de stadsschouwburg van Sint-Niklaas nog wel, omdat er anders geen enkele datum paste.
Het enige dat normale mensen weten over Sint-Niklaas is dat de stad over het grootste marktplein van heel België beschikt. En Ieper heeft de tweede grootste, voegde mijn lief daar een beetje wijsneuzerig aan toe. Op de grootste markt van België stonden kermisattracties verspreid waarvan de lichtjes knipperden en flikkerden, maar verder nogal triestig leeg waren. Aan een eetkraam kocht mijn lief een gigantische braadworst omdat wij nog niet gegeten hadden.
Toen de deuren van de zaal openden weerklonk er muziek. Een man drumde, een andere zat achter een bouwwerk van synthesizers en speelde ook nog gitaar. Of bas, ik ben niet zo’n kenner dat ik het verschil weet. ‘Het is met muziek ook’, merkte mijn lief op. ‘Is het echt?’, vroeg ik.
De voorstelling was … mooi, vond ik. Niet van het type dat je wereld overhoop haalt, maar teder en poëtisch. Het ging over koffie en een man die zachtjes maar zeker de pedalen verliest. En het duurde even voor het publiek dat doorkreeg, en het duurde nog wat langer voor de man zelf dat in de gaten had. Er waren wat goed bedachte visuele toeters en bellen die van het theater ook echt theater maakten. Op het einde was de spanning wat weg en de finale miste aan kracht, maar ik applaudisseerde toch van harte.
Een poging tot dagboek 