Na de laatste lesdag van 2019 ben ik naar huis gefietst. Ik had voor de gelegenheid machtig lekkere brownies gebakken, mijn collega had een leuke quiz in elkaar gestoken en op het einde van de festiviteiten had iedereen mee helpen opruimen. Op weg naar huis had ik de wind grotendeels in mijn rug en regende het niet.

Alles was goed.

Ik plofte in de zetel, zette de tv op en over het scherm rolde de begingeneriek van “I, Tonya”. Ergens in de jaren ’80 was het geloof ik, dat het onwaarschijnlijke verhaal ook hier in de pers verscheen. Twee sportrivales, ijsschaatsters en daarvan had de ene de knie van de andere laten kapotslaan. Er waren in dat decennium wel meer van dat soort dramatische momenten in de sport. Mary Decker die tijdens de Olympische Spelen struikelde over de blote voeten van Zola Budd. Ben Johnson die Carl Lewis versloeg tijdens de 100 meter en luttele uren later toch positief plaste. Dat waren nog eens tijden.

Tonya Harding is 4 als ze door haar moeder naar een coach gestuurd wordt die haar moet trainen op het ijs. Die weigert eerst omdat de kleine te jong is, maar er is geen lievemoederen aan. Tonya schaatst, haar moeder is een serveerster en een bullebak die rookt, drinkt en iedereen in haar omgeving terroriseert. Op haar 16de en een messengevecht later is het ook voor Tonya welletjes en ze stort zich in een huwelijk met de eerste de beste loser die zich aandient. Het mag geen wonder heten dat de figuren die Tonya’s wereld bevolken niet in de eerste plaats bestaan uit de fine fleur van de maatschappij. Ook Jef heeft losse handjes, maar zolang Tonya kan blijven trainen neemt ze dat er maar bij. Niets nieuws onder de zon.

Afkomstig uit een ‘white trash’ omgeving heeft Tonya het in het afgeborstelde milieu van de ijsschaatserij niet onder de markt. Ze mag dan wel de pannen van het dak schaatsen, haar ‘presence’ en haar zelf genaaide outfits doen de perfect bijgewerkte wenkbrauwen van de juryleden fronsen. Haar vuile mond helpt ook al niet en het is pas als Harding er als eerste vrouw in slaagt om de 3.5 axel uit te voeren dat ze eindelijk de erkenning krijgt die ze verdient en waar ze zo naar verlangt.

En ze leefde nog lang en gelukkig. Ah neen, natuurlijk niet. Haar persoonlijke leven is een onstabiele puinhoop en het wereldje kijkt haar nog altijd met de nek aan. Ze ontspoort en haar prestaties bereiken een dramatisch dieptepunt op de Olympische Spelen in Albertville.

Soit, wie het hele verhaal wil zien kan ik enkel de film aanraden. Een bijzonder goed gebracht document over klasse, afkomst en hoe mensen moeten knokken om zichzelf en hun achtergrond te overwinnen. Je zou je bij het bekijken ervan soms willen opvreten van frustratie over zoveel lulligheid en domheid in haar entourage die haar uiteindelijk ten val brengt.