Wondermooie zooi, dat is wat het leven is. Zo vaak merk ik dat jonge mensen zich zorgen maken omdat ze de code nog niet gekraakt hebben, en al hun vrienden wel. Of dat denken ze toch. Want zij hebben hun droomjob nog niet gevonden, hun droomhuis niet gekocht en de m/v/x van hun dromen laat ook op zich wachten. Wat ze nog niet weten is dat er geen toverspreuk bestaat die als cheatcode kan dienen om het leven naar je hand te zetten. Wie kan terugkijken weet: het leven is een aaneenschakeling van afgebroken hoofdstukken in een verhaal dat altijd onaf zal zijn. Er is twijfel, er is verwarring, je staat met je voeten in een moeras terwijl je dacht dat je einde vaste grond had bereikt. Je gaat door op het verkeerde pad, besluit toch om te keren en voor de rest van de reis vraag je je af of je niet naar links had moeten gaan toen je rechts afsloeg. Je denkt jezelf te kennen, op een bepaald moment, misschien ergens na je veertigste. En dan ga je nog uit de bocht. Je kijkt naar de reclame of de mensen die het lijken te weten op het internet en je denkt dat je moet zijn wat zij zijn, dat je moet doen wat zij doen en dat je dan pas het leven zult leiden zoals het is bedoeld. Pilates om half zes in de morgen en bananen als ontbijt. Nooit meer drinken en biologische avocado’s van een verantwoorde bestemming. Bentoboxen voor de kinderen in plaats van een verlepte sandwich met pepersalami. Het vergt zoveel energie om het allemaal juist en foutloos en correct te doen dat je het nooit volhoudt. Alweer mislukt.

We moeten de dieren redden en de aarde redden en de mensheid redden en letten op onze woorden. We moeten onkreukbaar zijn en steeds het juiste denken, want onze gedachten worden woorden en onze woorden worden daden en voor je het weet is er een atoombom die ontploft. We moeten inzitten met alles en iedereen, behalve met onszelf. We moeten ons bewust zijn van ons privilegie, zelfs als we niet weten hoe de volgende rekening moeten betaald krijgen. En dan vragen we ons af hoe het komt dat we opbranden, dat we ineens niet meer weten wie zijn of waarom we doen wat we doen. We kunnen nog altijd op yogaretraite naar Ibiza of een Ayahuascaritueel volgen in Peru. Een trektocht doen in Nepal in de hoop onszelf te vinden zonder dat we onszelf moeten tegenkomen.

Ach, als we maar konden toegeven dat we kleine mensjes zijn die uitblinken in aanmodderen en rotzooien. Dat de mensen die het voor elkaar lijken te hebben ook maar doen alsof. Je leven zal nooit dat plaatje zijn uit een weekendmagazine. Pyjama’s van tweehonderd euro en een smetteloos tapijt. Nooit kruimels in bed of vettige handen de ramen. Wat het wel is? De zak met twintig kilo hondenbrokken die openscheurt in de living en gemorste cola in je frigo. Iemand die onverwachts ziek wordt, ernstiger dan je dacht. Een been dat breekt, ruzie in de familie en ook nog ruzie met je beste vriendin. En desondanks: het blijft wondermooie zooi.

Lange inleiding wel om te zeggen dat ik net The Worst Person in the World zag. Steengoede film die ons net dat probeert te vertellen, denk ik. Nu nog te bekijken op VRT MAX.

Julia woont in Oslo (het is een Noorse film dus) en ze is zo’n streverige studente die Geneeskunde studeert, want ze is nu eenmaal de beste. Of dat is het leven dat ze voor zichzelf heeft uitgestippeld tot ze merkt dat dat het toch niet helemaal is. Ze gaat psychologie studeren, want dat is nu eenmaal waar haar roeping ligt, maar dan wordt het toch maar fotografie. Enfin, een eerlijk portret dus van een jonge vrouw die het ook allemaal niet zo goed weet. Die slordig is in haar relaties en lelijke dingen zegt tegen haar lief. Die moreel dubieuze dingen doet, omdat ze nu eenmaal gewoon een mens is die af en toe een steek laat vallen. Die impulsief beslissingen neemt waar ze achteraf misschien niet zo blij mee is. Of toch wel. Ja, nee, ja, nee.

Het leven is geen ponykamp, maar het blijft wel wondermooie zooi.