Met series en films is het net zoals met boeken. Je moet er nogal wat doorploegen, beginnen en stopzetten voor je af en toe op een pareltje stoot dat echt je tijd en de moeite waard is. Zoals landscapers bijvoorbeeld, dat nu te zien is op VRT MAX. Er zijn zo van die acteurs en actrices die weinig verkeerd kunnen doen en die in de loop van hun carrière alleen maar in goede producties lijken te spelen. Je ziet de naam Olivia Colman en je denkt automatisch ‘aha, dat moet ik zien want dat zal gewoon goed zijn’. Of ze nu gestalte geeft aan the Queen of England in The Crown, een getormenteerde flik speelt in Broadchurch of een moeder die haar twee jonge kinderen heeft achtergelaten en daar nu mee moet leren leven in The Lost Daughter, haar performances zijn altijd even doorleefd en geloofwaardig. Die authenticiteit heeft allicht ook te maken met het feit dat Colman niet zo’n gestroomlijnde Hollywoodactrice is die leeft op een dieet van personal trainers, omstandige skincare regimes en fillers allerhande. Begrijp me niet verkeerd, ik weet ook wel dat de doordeweekse filmindustrie genadeloos jeunistisch is en dat je op je 35ste als vrouw al afgeschreven wordt als een veel te oude doos. Je ziet er dus maar beter niet je leeftijd uit en vetrolletjes – hoe elegant en natuurlijk ook – zijn al helemaal uit den boze, zelfs in deze tijden van ‘body positivity’. Maar ik ben toch blij dat er ook vrouwen zijn die zich van al die stringente schoonheidsvoorwaarden weinig lijken aan te trekken. Zie ook Frances McDormand bijvoorbeeld.

De mannelijke hoofdrol is voor David Thewlis. Wie mij een beetje kent weet dat ik heel erg onder de indruk was van hem in de film ‘Naked’ van Mike Leigh. In tegenstelling tot wat de titel laat vermoeden zie je hem daar helemaal niet in zijn blootje, tenzij figuurlijk dan. Ik lees dat de film tegenwoordig wat gecontesteerd wordt vanwege het misogyne karakter. En ik denk: het waren de jaren tachtig of de beginjaren negentig, dus wat had je dan verwacht? Zelfs als je nu films terugkijkt van nog geen twintig jaar geleden gaan je tenen nog altijd spontaan krullen bij de vrouwonvriendelijkheid. Nu ja, als je bij Mike Leigh mag komen opdraven ben je sowieso ook nog altijd een klassenbak natuurlijk.

Landscapers vertelt het waargebeurde verhaal van de dubbele moord op de ouders van Susan Edwards (gespeeld dus door Olivia Colman). Of was het maar een halve doodslag? In elk geval, je wordt aan het begin van de eerste van vier afleveringen geïnformeerd dat Susan en Christopher Edwards in 2014 beiden veroordeeld zijn tot minimum 25 jaren gevangenis, maar dat ze nog steeds beweren onschuldig te zijn. Nochtans lagen de lichamen van William and Patricia Wycherley 15 jaar lang te rotten onder de rododendrons – prachtige rododendrons trouwens – in de achtertuin van hun eigen huis in Mansfield. Zowel William als Patricia hadden twee kogels in de borst.

Tot zover de feiten.

In landscapers leren we Susan en Christopher kennen als twee doordeweekse mensen, het zouden zomaar je buren kunnen zijn of je medereizigers op de bus. Ze wonen in Frankrijk en ze zijn blut. Je merkt onmiddellijk dat er iets vreemd is aan de manier waarop het koppel met elkaar omgaat, zeker als er een brief van Gérard Depardieu in de bus valt met een biljet van 100 euro erbij. Susan lijkt in een droomwereld te wonen, Christopher doet er weinig aan om dat te doorbreken, maar kan uiteindelijk niet blind blijven voor de realiteit.

Op zich is de verhaallijn weinig vernieuwend of verrassend. Iemand wordt van een misdaad beschuldigd en de vraag is dan hoe de verdachte reageert op die aanklacht. Je merkt wel dat de scenarioschrijvers (onder andere de man van Olivia Colman) wel sympathie lijken te hebben voor de Edwards. Hun versie van het verhaal wordt bijzonder aannemelijk gebracht en je krijgt een beetje een hekel aan de competitieve manier waarop de rechercheurs de zaak aanpakken.

Wat de miniserie echt goed maakt – naast de uitstekend vertolkte hoofdrollen en de styling – is de manier waarop alles in beeld gebracht wordt. Het is een beetje het pastel van Wes Anderson in combinatie met het neon van Copenhagen Cowboy. Er zijn flashbacks en flashforwards en sequenties die zich in Westernstijl afspelen. Het klinkt allemaal alsof het als een tang op een varken slaat, maar het past allemaal wonderwel bij elkaar.