Om de één of andere reden dacht ik dat Manchester by the Sea een film was van Ken Loach, dus toen er vrijdagavond op mijn televisie Amerikaanse acteurs begonnen te spreken was ik een beetje in de war. Achteraf bekeken zou Manchester by the Sea een film van Loach geweest kunnen zijn, dus ik reken het goed.

Het orgelpunt van de film wordt ergens halverwege ingezet op de tonen van het adagio van Albinoni. Snob die ik ben dacht ik natuurlijk ‘allez, nog eens het adagio van Abinoni’, maar na deze film zal het nooit meer hetzelfde klinken. We zien Lee Chandler thuiskomen van dagje uit vissen en pintjes drinken op de boot van zijn broer. Zijn vrouw ligt ziek in bed, zijn dochters spelen en protesteren als hij hen daarin onderbreekt om hen te knuffelen. Lee neemt de baby uit zijn wiegje om hem de mooiste baby van de wereld te vinden. Hij knuffelt zijn vrouw die wil weten hoeveel biertjes hij nu precies heeft gedronken en die zegt dat hij haar met rust moet laten want ze is ziek. Het is een scène die vervuld is van een onwaarschijnlijke tederheid en die zich afspeelt in echt huis, met rommel zoals enkel drie kinderen die kunnen produceren.

In de aansluitende sequentie zien we Lee die het bont maakt in zijn mancave. Het is twee uur ’s nachts en Lee en zijn vrienden hebben het op een zuipen gezet. Alles is plezant en buldergelach tot Randi, zijn vrouw, komt zeggen dat het welletjes is geweest. Lee moet zijn gezicht redden, de vrienden druipen af onder het nodige getoeter en kabaal.

Lee gaat nog wat pintjes halen in de plaatselijke supermarkt en als hij terugkomt staat zijn huis in de fik. Zijn vrouw wordt door de brandweermannen tegengehouden terwijl ze schreeuwt dat haar kinderen nog in de vlammenzee achtergebleven zijn. Aan de politie vertelt Lee dat hij na het drank- en coke-festijn nog niet kon slapen en de haard heeft aangemaakt. In zijn roes vergat hij het haardscherm te plaatsen waardoor een houtblok op het tapijt rolde.

Manchester by the Sea is rauw, hees en teder. Het is er koud en de emoties worden er onderkoeld geserveerd, je zou je bijna in West-Vlaanderen wanen. Wars van drama en sentiment, maar ook ver van onverschillig en steriel. Onwaarschijnlijk goede vertolkingen ook van Casey Affleck (broer van, ja) en de miskende Michelle Williams.

P.S. Niet enkel sluit de thematiek en de setting goed aan bij de films van Loach, in één van de eerste films die ik van hem zag (Ladybird, Ladybird) gaat een huis in de fik en blijven de kinderen er in.