Vandaag wordt een dag van minder werken en meer spelen, zo heb ik me voorgenomen. Eens niet een hele dag in mijn zetel zitten tikken op mijn computer, het zal me deugd doen. Het is ook niet alsof ik een vaccin aan het ontwikkelen ben of zo. De wereld gaat naar de kloten en daar zal ik maar weinig aan veranderen. Dan kan ik evengoed een wandeling plannen, dan voelt mijn poep tenminste niet beurs aan het einde van de dag. In de voormiddag beantwoord ik mails en maak een lijst op van projecten waar mijn studenten aan kunnen werken in deze lockdowntijden. Rond half twee sla ik mijn computer dicht en ga op wandel.

Ik kan kiezen tussen een tochtje naar het mooiste en grootste kerkhof van de stad, een rondgang langs de villawijken in het groen of een excursie richting industriegebied en uitlopers van de haven. Ik kies natuurlijk voor het laatste, ik hou enorm van de charmante lelijkheid van industriële constructies, grijze en traag stromende waterwegen, roestige binnenschepen die langzaam liggen te sterven in een droogdok en de rechthoekige bunkers uit de jaren ’70 waarin mensen al werkend het grootste deel van hun leven doorbrengen. Van anarchistische stukjes groen die in die troosteloze woestenij opduiken.

In een verloren straat rijdt een witte auto traag door de straat, de koffer staat open en uit een grote luidspreker weerklinken op hoog volume Eurosongnummers. Een jonge vrouw probeert door een micro grappig te zijn en de verwonderd kijkende buurtbewoners op te vrolijken. Ik moet een beetje lachen.

Meulestedebrug ligt er wat verlaten bij. In normale tijden dendert er zoveel verkeer over de brug dat ze om de zoveel tijd hersteld moet worden. Het ding heeft zijn beste tijd gehad, om allerlei onduidelijke redenen kan ze pas binnen enkele jaren of maanden vervangen worden. Op verschillende bouwwerven zijn mensen aan de slag, het geluid van hun boren, zagen en slijpschijven scheurt de stilte. De bouwvakkers lijken zich van de richtlijnen rond afstand bewaren niet erg veel aan te trekken. Het lijkt me ook een onhoudbare klus, om een hele werkdag lang fysiek contact te vermijden.

In het FPC worden mensen vastgehouden die mentale of psychische stoornissen hebben en strafbare feiten hebben gepleegd. Het gebouw is omgeven door tralies en hoge muur, maar de architect bracht wel een aantal kleurrijke elementen aan rond de ramen. Een gevangenis met een gouden randje.

Ik stap over het terrein waar tot voor kort een groep Roma woonde, in vervallen caravans en zonder stromend water. De Lijn had het terrein dringend nodig, dus het werd onlangs ontruimd en nu gebeurt er niks. De hele omgeving ligt bezaaid met afval, ik zie twee eenden peddelen in het smerige beekje.

In de vooravond spring ik nog even snel binnen in de Aldi. De kassiersters zitten er zowaar beschermd achter plexiglas en ze dragen handschoenen. Er zijn eindelijk markeringen op de grond aangebracht om mensen tot afstand aan te manen.

Ik scoor zowaar een pak wc-papier.