De dag barst los en ik zit boordevol plannen. In de tuin werken! Soep maken! Boodschappen doen! Poetsen! Het terras proper maken! Ik ben toch vroeg wakker, dus dan zijn er meer uren in een dag om mij de benen onder het lijf vandaan te lopen. Rond een uur of 10 ga ik terug in bed liggen, doodmoe. Spierpijn, hoofdpijn, rammelende darmen. Ik val in slaap en word geplaagd door groteske dromen waarvan er wat vage flarden blijven hangen. Het is hooikoorts, realiseer ik me als ik wakker word, uren later. Ik sta op, neem een douche en ook wat paracetamol. Twijfel een beetje maar besluit toch maar naar de winkel te gaan.  Mijn lief laat weten dat hij al 40 kilometer heeft gefietst.

Om 18h hebben we met vrienden afgesproken voor een online aperitiefmoment. Ik smeer toastjes en haal knabbeltjes boven. De Nederlander van het gezelschap is een beetje boos op mij omdat ik hen afschilder als harteloze en kille Calvinisten. We leggen het min of meer bij door te besluiten dat de breuklijn niet langs de landsgrens loopt, maar langs de Moerdijk. Als Limburger ontsnapt hij aan de stereotypering, alhoewel er ook patiënten uit het Zuiden van Nederland naar Duitsland gestuurd worden omdat er in het land zelf geen capaciteit meer is. Wie het dak repareert als het mooi weer is maar de keuken verwaarloost moet op een ander gaan eten, nietwaar?

Ik lees ook het verslag van een Facebookvriendin over de begrafenis van haar schoonvader. Het verlies is erg, hoe je er geacht wordt mee om te gaan is dat nog veel meer. Een korte dienst in beperkte kring, afstand houden en daarna terug naar huis. Elk met zijn eigen verdriet, dat zoveel groter wordt als je het niet kunt delen. Geen grote rituelen om dit afscheid de grandeur te geven die het verdient, geen grote of kleine woorden, geen koffietafel om de smart even door te spoelen. Geen omhelzingen, schouderklopjes of handen die in elkaar geslagen kunnen worden. Geen vrienden of familie die langskomt met soep en steun, met nietszeggende woorden maar veelzeggende blikken. Het is een onvolkomen einde, een vaarwel zonder zalving. Ik durf me nauwelijks afvragen wat dat met een mens moet doen, al lijkt het me duidelijk dat we op een collectief trauma afstevenen.

’s Avonds kijken we naar het magnifieke ‘The Loudest Voice’. Een serie over de opkomst van Fox News, nu te bekijken op vrt.nu. Roger Ailes is een hemeltergende klootzak die de spelregels van de journalistiek verandert. Hij maakt het nieuws – eerder gezegd: hij verzint het. Hij liegt, bedriegt, manipuleert en omringt zich met jaknikkers. Het is ontluisterend om te zien hoe 1 man, een grote dosis koppigheid en een nog grotere zak met geld de geesten en de harten van zoveel mensen kon vergiftigen. De vrouwen die er werken zijn blond, mooi, slank. Ze hangen hetzelfde gedachtengoed, maar worden wel behandeld zoals je van dat soort misogyne motherfuckers kunt verwachten: voor wat, hoort wat. Een vrouw moet haar plaats kennen en wie zich niet schikt weet de deur zijn. Ik merk dat ik er op de één of andere manier niet in slaag hen als slachtoffers te zien. Wie iets met de duivel probeert te regelen, verliest altijd zijn ziel.