Het is Witte Donderdag vandaag en ik heb er eerlijk gezegd geen flauw idee wat dit wel mag betekenen. Dat het bijna Pasen is, ja, en dat er chocolade en ander lekkers op het menu moeten staan. Ik herinner me plots dat ik mijn dochter beloofd had bij een lokale traiteur een brunch voor ons beiden te bestellen. Dat moet ik nu maar even vlug doen, bedenk ik, maar helaas pindakaas: ik moest blijkbaar alles doorgeven voor donderdag en niet tot en met donderdag. Alles is uitverkocht, ook bij andere aanbieders. Ik verzin er wel iets op, tenminste: als ik het niet vergeet.

Ik ladadii-ladadaa door de dag: in de voormiddag wat mails beantwoorden, video-calls, een soort oefening op het gewone leven. Wat er buiten gebeurt lijkt steeds meer op een film of een serie waar je wel naar kijkt, maar zelf geen deel aan hebt. Je collega’s zijn pratende poppetjes op een scherm, je stuurt elke dag mails de ijle ruimte in, wie weet waar ze terecht komen. Ach ja, we kabbelen allemaal voort alsof we er een idee van zullen hebben hoe we de wereld zullen aantreffen eens we terug naar buiten mogen.

Er is in Mariakerke een groenten- en fruitwinkel die blijkbaar ook plantgoed verkoopt, dus ik spurt er heen. Ik koop 4 aubergineplantjes en 4 rode pepertjes. En 12 perkplantjes. En ook nog twee tuiltjes gele tulpen. En aardbeien (geen plantjes, wel om op te eten). Gelukkig kan ik de drang om tomatenplantjes te kopen weerstaan, ik ben er al een twintigtal aan het opkweken. Nu ja, ik hoef me niet in te houden. Waar ik anders mijn moestuin op het moment suprème van oogsten, plukken en opeten achterlaat om te gaan reizen, zal ik nu wellicht een hele zomer tijd hebben om te wieden, mijn plantjes bemoedigend toe te spreken, te sproeien en te bemesten.

De hele namiddag ben ik er zoet mee om alles te planten en te verpotten. Mijn uitjes en sjalotjes zijn goed vertrokken en steken trots hun kopjes boven de grond. Een verdwaalde aardappel is opgeschoten op een plek waar ik het niet had verwacht. Het struikje stekelbessen begint voorzichtig bloemetjes te tonen.

Ik kijk weer met verhoogde belangstelling naar het weerbericht: waar en wanneer gaat het regenen en hoeveel? Komt er nog nachtvorst of blijf ik ook dit jaar buiten schot? Ik heb de ‘warmteminnende’ aubergines en pepertjes in potten geplant, zodat ik ze in geval van nood en vrieskou binnen kan zetten.

Mijn lief vertrok deze morgen na een stevig ontbijt met zijn fiets en het wilde voornemen om 100 kilometer of meer te fietsen. Op geregelde tijdstippen stuurt hij mij een fotootje door met daarbij het aantal kilometer dat hij al heeft afgelegd. Ik beantwoord ze met een aanmoedigend berichtje, maar zijn benen zijn goed vermoed ik. Halverwege de namiddag staat hij er al terug, met 123 kilometer in de kuiten.

Ik geef hem een zoen en stuur hem naar de douche.