Fris en monter spring ik uit bed, zo rond 7h30. Vandaag is de dag dat het zal gebeuren: ik ga eindwerken beoordelen en punten ingeven, lessen en workshops voorbereiden! Mijn dag wordt zo productief dat VOKA hier spontaan voor de deur zal komen applaudisseren van contentement. En het begint inderdaad goed; ik antwoord op mails, krijg eindelijk het nieuws dat een factuur van een gastspreker werd betaald, help een aantal studenten met probleempjes die ze eigenlijk ook zelf hadden kunnen oplossen (maar dan heb ik geen job meer natuurlijk) en overleg kort met een collega. Maar de link om de punten in te voeren werkt niet, en als ik hulp vraag aan het secretariaat krijg ik voornamelijk ‘out of office’ berichten terug. Deze week is de school in collectief verlof, dus ik sta er even alleen voor.

Dat betekent dat ik kort na de middag al weer klaar ben met het werk. Buiten is het te fris om een frisse neus te halen en van de lieverlee begin ik dan maar een voorraadkast uit te kuisen. Het is echt verbazingwekkend hoeveel plek je plots hebt als je dozen netjes stapelt in plaats van ze met een goed gemikte zwaai op het schap te gooien. Alles wat een vervaldatum heeft van meer dan vijf jaar geleden gooi ik weg, dat scheelt ook.

Mijn dochter komt naar beneden, ziet wat ik aan het doen ben en vraagt zich af wie ik ben en wat ik met haar moeder deed.

Voor het avondmaal gooi ik wat restjes die dringend op moeten door elkaar. De kat krijgt het restje garnalen en kijkt me aan met een blik die zegt ‘eindelijk krijg ik hier nog eens iets deftig te eten. Waarom duurde dat ook zo lang?’.

Mijn lief laat weten dat hij verf zal bestellen bij de Brico. Zijn oudste kan dan zijn slaapkamer verven, zo heeft die ook iets te doen in deze vervelende tijden. Wij kibbelen even over de kleur die onze keukenkastjes moeten krijgen en besluiten dan op het poëtische ‘provence blauw’. Alles wordt binnen een dag of vijf geleverd, dus in plaats van onze wittebroodsweken te vieren kunnen we samen gaan schilderen.

Verder neem ik me voor morgen toch maar weer eens buiten te gaan. Mijn broeksriem begint te spannen, hoe kan het ook anders? Eten en drinken en voornamelijk binnen zitten, magerder word je daar niet van. En wat Adrienne ook beweert: van dat half uurtje yoga op een matje voor de tv krijg je ook niet echt een bikini-body waarmee je op Instagram kunt uitpakken. Nu ja, niet getreurd, het strand is vooralsnog verboden terrein en in mijn tuin heb ik te veel inkijk. Ik wil geen ruzie met de buurvrouw. Plots moet ik terugdenken aan die keer dat ik droomde dat ik een verhouding had met buurman (die me ooit wist te vertellen dat hij een piemel heeft van 17 cm) en dat zijn vrouw er achter kwam omdat iemand in de straat ons had verklikt. En toen wilde ik verhuizen en moest ik dat aan mijn eigen lief verkocht krijgen zonder dat hij de echte reden mocht weten.

Echte soapseries zijn het, mijn dromen.