De dagen lijken zo hard op elkaar dat er al iets uitzonderlijks moet gebeuren om ze van elkaar te onderscheiden. Of ik moet aan de kleine, banale zaken een uitzonderlijke betekenis toekennen. De zon die op een bepaalde manier schijnt, de buurman die ik in de tuin hoor meefluiten met de muziek op de radio. De gele tulpen op de tafel die over hun hoogtepunt heen zijn, maar toch nog altijd de living opfleuren. De scherpe geur van houtbeits die me er aan herinnert dat ik nog de tuintafel moet schilderen. Onze zwarte kat die de rosse van de buren opjaagt en over het dak roefelt. Een dikke bromvlieg die ik door het raam naar buiten jaag. De bonte netel die zich van haar bontste kant laat zien deze dagen.

Er lopen wat vragen en opdrachten binnen van mijn freelance opdrachtgever. Iets om op te focussen, mee bezig te zijn, maar ook niet veel meer dan dat. Maar goed, ik word er voor betaald en als ik eerlijk moet zijn niet eens slecht ook. Om 7 uur geeft mijn collega nog een les die ik mee in de gaten moet houden. Hij raakte een paar weken geleden hoogst waarschijnlijk besmet en is nu pas echt aan de beterhand. Het betekent wel dat ik die kleine fietstocht of die wandeling voorlopig weer op mijn buik kan schrijven. De korte uitstap naar de plaatselijke supermarkt tel ik niet mee. Er staat iemand buiten om de winkelwagentjes te ontsmetten en binnen is alle wijn bijna uit de rekken verdwenen. Voor het avondeten maak ik mij er van af met een zelfgemaakte pizza: passata, spekjes, zongedroogde tomaatjes en een rijkelijke portie mozzarella. Morgen maak ik wel tijd om wat uitgebreider en gezonder te koken.

In mijn tuin schieten de uien en de sjalotjes goed op. De sluimererwtjes en de boontjes blijven voorlopig van niets gebaren. Ook de sla laat op zich wachten, hoe vaak ik ook achterin de hof ga kijken. Ik hoop maar dat er onder de grond allerlei zware manoevers bezig zijn en dat ik de volgende dagen wat activiteit te zien krijg. Dat moet haast wel, met die zomerse temperaturen die er aan zitten te komen.

’s Avonds in bed lees ik ‘Before she met me’ van Julian Barnes. Een goede schrijver, zo’n klasbak die je moeiteloos en in geen tijd meeneemt in zijn verhaal. Het gaat over man die jaloers wordt op alles wat of wie zijn vrouw gedaan heeft voor ze hem kende. Het zal niet goed aflopen, denk ik. Zijn ex-vrouw wordt op een nogal typische en gemakzuchtige manier afgeschilderd als een dominante harpij die het niet kan verkroppen dat haar man haar heeft verlaten voor een ander. Hij is voornamelijk een sloef zonder ruggengraat. En zijn nieuwe vrouw was vroeger actrice en nu kan hij het niet laten om steeds weer naar de bioscoop te gaan om die ene film te zien waarin zij een bijrolletje speelt als overspelige echtgenote.

Enfin ja, ik moet nog verder lezen om te zien waar het allemaal eindigt.