We herdenken vandaag onze doden, en dankzij dit nieuwe virus zijn dit er nogal wat. Zelf hebben we gelukkig niemand weten sterven aan COVID, al zijn de afgelopen maanden niet vriendelijk geweest. Mijn man verloor zijn vader, kort daarna overleed ook zijn ex-schoonmoeder erg onverwacht. Voor zijn kinderen betekent dat ze op erg korte tijd voorgoed afscheid moesten nemen van twee grootouders en in combinatie met de ballast van dit bijzonder vreemde jaar kan dit al eens zwaar doorwegen op het gemoed. Geef het tijd, is mijn mantra, het duurt even voor het slijt. Gun jezelf de slechte dagen, zonder meer. Er komt een dag dat het verdriet niet langer de ongenode gast is die ongestoord plaatsneemt in de beste zetel in de living. Stilletjes zal het naar de achtergrond verdwijnen om op onverwachte momenten nog eens hard tegen je schenen te trappen, om je er aan te herinneren dat het er nog altijd is.

’s Middags ga ik eten bij mijn ouders. Ik zwaai ter begroeting en ik probeer de hele tijd op afstand te blijven. Er staan kroketjes en everzwijn op het menu en we spreken over de herstellingen aan het huis die nog op stapel staan. Over de kleinkinderen en over opvoeden, vroeger en nu. Over hoe het leven loopt en stokt en hort en stoot. Over onze huwelijksreis, die ons met de Trans-Siberische expres van Peking naar Moskou zou moeten brengen. Voor de lol heb ik die reis en de stopplaatsen al eens helemaal uitgedokterd, maar voorlopig zal het bij plannen blijven. We zullen al blij mogen zijn als we volgende zomer wat zorgelozer dan vandaag kunnen reizen.

Als ik thuiskom ligt mijn man in de zetel en vertelt me dat Ward Verrijcken is gestorven en ik herinner me dat ik een half gelezen notificatie op Facebook zag komen waar ik daarnet geen aandacht aan besteedde. Het raakt me wel, dit onverwachte overlijden. Het is altijd triest als iemand jong en goed de wereld veel te vroeg moet verlaten. Ik heb medelijden voor de mensen die achterblijven met de grote leegte die zo iemand achterlaat. Het is daadwerkelijk de dag van de doden.

’s Avonds hebben we met een paar vrienden afgesproken voor een virtuele aperitief. Op het laatste moment is er nog een muziekquiz-element aan toegevoegd, maar daar ben ik niet aan toegekomen. Mijn man wil tegen de instructies in een koersquiz maken, maar ik dreig met een scheiding als hij dat doet. Hij zwicht en stelt zich tevreden met een obscure verwijzing naar één of andere rit in een nummer. Of was het voetbal?

Op zaterdag heb ik kroketten van Kwekkeboom gekocht in de Albert Hein, omdat onze Nederlandse vriend beweerde dat dat luxe-versie is van de gewone bitterbal en aanverwante smerige snacks. En zo komt het dat ik op zondag twee keer kroketten eet, en de Kwekkeboom-kroketten maken grotendeels hun belofte waar.

Tijdens de quiz ga ik grotendeels de mist in, tot er nog een uitgebreide fotoronde volgt en ik op 1 been al de rest versla.