Ik moet er vroeg uit, want ik moet op tijd in Edegem zijn voor een assessment zoals dat dan heet. Het is de tweede ronde van een sollicitatieproces voor een interne functie. Mijn baas heeft na enkele maanden al besloten om nog een trede hoger op de ladder te klimmen en zijn plaats komt dus vrij. En omdat ik toch altijd alles beter weet ben ik er natuurlijk van overtuigd dat ik ongelooflijk geschikt ben om zijn spreekwoordelijke schoenen aan te trekken. De eerste horde heb ik al genomen, nu moet ik nog de tweede over. Ter voorbereiding heb ik vragenlijsten ingevuld die de mensen aan de andere kant inzage zouden moeten geven in de duistere gebieden van mijn persoonlijkheid. Ik vind zo’n dingen altijd spannend en mysterieus, je verwacht ergens dat je ontmaskerd zult worden als ongebreideld geniaal of een geniepige seriemoordenaar.

De rest van de dag speel ik rollenspellen en verwerk ik virtuele inboxen terwijl ik geobserveerd wordt. Tijdens één ervan gedraagt mijn fictieve ondergeschikte zich als een zelfingenomen kwal en betweter die je het liefst zou overplaatsen naar de afdeling van je aartsvijand ergens in een modderig gehucht in Kazachstan of zo. Ik blijf er rustig onder en ik stuur hem naar huis met 2 opdrachtjes die ik later op de dag in mijn mailbox verwacht.

Op het einde weet ik niet zo goed hoe ik het ervan af heb gebracht, maar ik heb geen al te grote kemels geschoten denk ik. De consultant overloopt nog eens de uitslag van mijn persoonlijkheidstest en grote verrassingen zijn er niet. Ik ben niet heel erg neurotisch, kan opkomen voor mijn meeting en mijn bureau ligt er niet altijd even netjes en ordelijk bij. Ik hou van cultuur en verder ben ik een redelijk gemiddelde vrouw. In die context is dat dat een compliment, of ik vat het toch zo op.

Thuis maken we ons op voor een nachtje presidentsverkiezingen volgen. Ik denk dat Biden zal winnen, mijn man is voorzichtiger. Tijdens het koken verbrand ik me aan de oven en moet mijn man nog naar de apotheker om Flamigel. Omdat het allemaal maar traag op gang komt kijken we eerst nog naar de allerlaatste aflevering van Succession. Het is een serie met personages als in een Russische roman. Er is de patriarch die krampachtig vasthoudt aan de macht van zijn zakenimperium, zijn vier kinderen speelt hij tegen elkaar uit als een meesterlijke schaakgrootmeester. Eén van zijn zoons probeert een vijandige overname te organiseren, een andere haalt het in zijn hoofd om zich kandidaat te stellen voor de presidentsverkiezingen. Een schlemiel-achtige neef blijkt uiteindelijk een gehaaide bangerik die steeds weer zijn eigen vel redt.  Er zijn referenties aan recente en minder recente gebeurtenissen en personen: Chappaquiddick, Rupert Murdoch, Bernie Sanders.

Het is goed geacteerd en voortreffelijk gemaakt, boeiend en meeslepend en met spannende wendingen die achteraf bekeken erg logisch zijn.

Na Delphine in De Slimste Mens ga ik slapen terwijl mijn man in de zetel kampeert met CNN op. Als hij komt slapen vraag ik half wakker hoe het er voorstaat. Trump zal het wellicht halen zegt hij, en ik val terug in slaap.