Veel te vroeg wakker natuurlijk, maar zo is het nu eenmaal. Als ik echt oud zal zijn, dan word ik zo’n besje dat om vier uur ’s morgens in de stilte van het huis scharrelt, mompelend tegen de poes. Grote kans dat ik dan tegen 11 uur terug in slaap zal vallen met de radio nog aan. Voorlopig houd ik het nog uit tot een uur of tien ’s avonds, maar veel later moet het ook niet worden.

Op mijn telefoon lees ik een artikel over Kim Kardashian. Sinds ze van die gekke Kanye West is gescheiden mag ze blijkbaar terug de kleren aantrekken waar ze zin in heeft. En dat zijn dus sexy niemendalletjes waarin ze met haar decolleté pronkt. Bij het stuk prijkt tot 4 keer toe dezelfde foto van Kim in Rome in een minijurk. Er is er ook eentje bij waarop ze een bord pasta zonder saus voor zich heeft staan en waar ze een hap van dreigt te nemen. Als ik Kim was, of toch haar geld had, dan zou ik elke dag kreeft eten. Of andere dure dingen, bereid door een chef die van elke maaltijd een feest maakt. Maar droge pasta? Nee, dank je feestelijk.

Voor Kanye was Kim een soort levende barbiepop, lijkt het. Je valt er op omdat ze zo mooi is en aantrekkelijk en vervolgens maak je haar kapot en knip je haar haren af omdat je bang bent dat ook de andere jongens in de buurt met jouw speelgoed zouden willen spelen.

Gisteren ging ik naar de opticien omdat ik aan een nieuwe bril toe ben. De jongeman die me hielp was vriendelijk en angstwekkend efficiënt. In minder dan een half uur had hij vastgesteld dat mijn verziende oog helemaal niet meer zo verziend is en dat mijn bijziende oog gewoon bijziend is gebleven. En of ik mijn ogen enkel bij hen liet opmeten, informeerde hij? Dat was zo, bevestigde ik en toen raadde hij me aan om toch eens bij een oogarts langs te gaan omdat het blijkbaar ook noodzakelijk is dat ook mijn oogspieren en de druk in mijn oogbol gemeten moet worden. Dat zal dan wel zeker?, is het enige dat ik kan denken.

 Ik kies een montuur dat afgeprijsd is, en binnen een week of drie mag ik mijn bril komen ophalen, beloofde hij.

Daarna ga ik nog naar de Fnac, een cadeautje halen voor iemand die jarig is. Ik koop zelf ook nog een paar boeken. Drie voor de prijs van twee, staat er op de sticker op de cover, maar op mijn kassaticket merk ik later op dat er bij elk boek een paar euro is afgetrokken volgens een ingewikkelde prijsberekening die ik niet snap. Het zal wel kloppen, denk ik. Of niet. En wat doe je er aan? In de winkelstraten staan mensen aan te schuiven bij goedkope kledingwinkels, of ze eten een ijsje, een wafel. Trekken aan een sigaret alsof hun leven ervan afhangt. Ik zwier mijn boodschappen in mijn fietstassen en vlucht de stad uit.