Vandaag zijn we 3 jaar getrouwd, mijn man en ik. Tijdens de eerste maanden van de COVID-pandemie en dus in beperkte kring. Ooit moet er nog een feest volgen, voor al onze vrienden en kennissen die er toen niet bij mochten en konden zijn, maar voorlopig blijft het bij vage plannen die nooit echt worden. Er is altijd wel iets dat er tussen komt: de ziekte van mijn man, drukdrukdruk op het werk, verbouwingen, een verhuis, mijn vader die veel aandacht en zorg nodig heeft … Het resulteert allemaal in de uitspraak ‘het is nu het moment niet’. Misschien moeten we gewoon een datum vastleggen en zien wat dat geeft.

Ook vandaag zijn er weinig festiviteiten gepland. Mijn man moet nog werken, dus we zien elkaar niet zo veel deze dagen. We hebben elkaar beloofd om tijdens de vakantie de verloren tijd in te halen en een goed restaurant uit te zoeken voor een culinaire tête-à-tête. Van culinaire têtes-à-tête worden we blij en gelukkig, zeker als een geoefende sommelier ons op bijzondere wijntjes vergast.

Omdat ik toch nog wat last heb van buikpijn en geen zin heb in om op reis dubbel te liggen met krampen en vreemde pijnen ga ik toch nog maar eens langs bij de huisdokter. We komen er samen achter dat de gynaecologe mij vorige week een breedspectrum antibioticum heeft voorgeschreven dat ook wordt gebruikt in de behandeling van SOA’s zoals chlamydia. Nu kan ik me voorstellen dat je als gynaecologe best wel wat bizarre toestanden op je consultatietafel krijgt en dat doctor House tot op zekere hoogte gelijk heeft (iedereen liegt tegen de dokter en zeker als het gaat over je seksleven), maar dat ik word zonder mijn medeweten word behandeld voor een venerische ziekte is bijzonder ironisch. En het is natuurlijk ook behoorlijk aanmatigend.

Van de huisdokter moet ik in een potje plassen en ze schrijft mij een soort inwendig ontsmettingsmiddel voor dat de boel daar beneden eens goed moet spoelen. Op hoop van zegen dan maar.

Terug thuis verdeel ik mijn tijd tussen het laatste deel van het boek van Mernissi en mijn tussenseizoenkledij strijken zodat ik mijn valies kan maken. Nog 2 bijzonder interessante observaties uit ‘Het Verboden Dakterras’:

• De Fransen hebben in Marokko de slavernij afgeschaft. Tot het begin van de twintigste eeuw was het blijkbaar nog de gewoonte om kinderen te gaan roven in pakweg Soedan om die te gaan verkopen op slavenmarkten.
• De moeder en de grootmoeder van Mernissi brengen in het boek de onderdrukte positie van de vrouw in verband met de onmacht van de Marokkanen om op te staan tegen de koloniale bezetting. Wie vrouwen opsluit en hen onderwijs ontzegt wordt vanzelf een zwakker volk, volgens hen. De Franse (of de weinige Marokkaanse of Egyptische) vrouwen die zich modern kleden, uitgaan en geletterd zijn rolmodellen. Ook de levens van vrijgevochten heldinnen uit de literatuur (1001 nacht en andere) worden in de huisharem druk naverteld en nagespeeld.

Het is een zwoele zomeravond en dus ga ik naar de cinema. Samen met een handvol anderen kijk ik naar Werner Herzog’s ‘Aguirre, Zorn des Gottes’. Een film uit 1972 die eigenlijk een soort re-enactment is van een hopeloos mislukte expeditie uit 1560, waarbij een groep Spanjaarden vanuit het hooggebergte naar de Amazone afdaalt op zoek naar het mythische El Dorado. Net zoals in ‘Apocalyps Now’ speelt de rivier een belangrijke rol, net als de waanzin en de agressie die de tot mislukken gedoemde onderneming tekenen. Klaus Kinski beweegt zich als een soort robotachtige golem en jaagt jaren na datum nog altijd de kijkers de stuipen op het lijf. De krankzinnigheid speelde zich trouwens niet enkel op het pellicule af: Herzog filmde het geheel in Peru in bijzonder barre omstandigheden en Kinski was als mens ook bijzonder onvoorspelbaar, driftig en gestoord. Over het dierenwelzijn hebben we het ook nog niet gehad, maar laat ons zeggen dat Michel Vandenbosch een beroerte zou krijgen bij het aanschouwen ervan. Het is het soort film dat nu niet meer gemaakt kan worden, en gelukkig maar. De tijd dat megalomane projecten van mannen met een te groot ego financiering vonden ligt achter ons. Vraag het maar aan Elon Musk.