Om 6h30 lokale tijd weerklinkt er een stem in onze kajuit die ons zegt dat het ontbijt klaar is en dat we binnen anderhalf uur of zo in de haven van Hull zullen aanleggen. Gelieve dus een beetje voor te maken en de slapers uit jullie ogen te wrijven. Ik ben al eventjes wakker, want in mijn hoofd en mijn lijf is het al 7h30, ruim tijd om op te staan dus. Mijn man kijkt op Google maps en zegt dat we al in de monding van de rivier zitten. Het water is bruin, de lucht is grijs en in de verte is er al land te zien.

M. gaat kijken of de kinderen wakker zijn en haalt onderweg koffie. Ik kruip onder de douche, het water is gloeiend heet. Na wat eindeloos wachten lijkt (voor wie wacht komt alles steeds te laat) kunnen we ontschepen om vervolgens aan te schuiven voor de paspoortcontrole. De douanebeambte vraagt ons hoe lang we blijven en bij wie. Alsof hij zich afvraagt wie er in hemelsnaam zo betoeterd is om op vakantie te gaan in Engeland.

Omdat we er vroeg bij zijn en we pas binnen kunnen in ons vakantiehuis in Newcastle om 15h (plaatselijke tijd) besluiten we om eerst naar Whitby te rijden. Volgens Waze anderhalf uur rijden, in de realiteit doen we er wel iets langer over, maar dat is niet erg. De landschappen zijn betoverend, vooral de desolate heide die we doorkruisen aan een stevig tempo. De kinderen slapen op de achterbank, ik kijk rond en probeer mijn man op het linkerbaanvak te houden. Af en toe lijkt het op te houden met regenen en als we in Withby aankomen is het betrekkelijk droog. We eten iets en zien overal mensen in de meest vreemde kleren over straat paraderen. Dit weekend is het blijkbaar ‘steampunk weekend’, dus J. en ik proberen mijn man duidelijk te maken wat dat nu precies is. Niet dat we het zelf zo goed weten, maar alla. Het zal wel te maken hebben met het feit dat Bram Stoker zijn inspiratie voor zijn Dracula op de één of andere manier in Whitby haalde.

Na het eten klimmen we via 199 trappen omhoog naar de ruïnes van wat ooit Whitby Abbey was. De overblijfselen van de 13de-eeuwse gotische kerk zijn waarlijk spectaculair, niet in het minst door de ligging bovenop een klif. Het moet één van de oudste christelijke bidplaatsen in Engeland zijn, de eerste abdij werd gesticht op het einde van de 7de eeuw. Er werd in die tijd zelfs een concilie gehouden waarop de datum van Pasen werd vastgelegd. In de smalle pittoreske straatjes is het druk, het kuststadje is duidelijk in trek bij toeristen uit binnen- en buitenland.

Na ons bezoek zetten we verder koers naar Newcastle. Het weer wordt slechter, de regen valt met bakken uit de hemel en op bepaalde momenten moeten we zelfs de mistlichten ontsteken. De weersvoorspellingen voor de komende week zien er niet veel beter uit, jammer genoeg. Ach, we wisten waar we aan begonnen toen we voor deze bestemming kozen, dus we laten het niet aan ons hart komen. Het huis is groot en iedereen kan rustig een kamer kiezen. Daarna naar de winkel om eten en drinken in te slaan.

Op een reusachtige TV kunnen we ook kijken naar Netflix. Omdat ik moe ben zoek ik iets dat niet te veel inspanning vraagt om te bekijken en dus zet ik Cunk on Earth op. Ik vind het een schaamteloze kopie van wat Ali G. begin jaren 2000 al deed: nietsvermoedende specialisten bestoken met domme vragen en doen alsof dat grappig is. Ik kan er moeilijk mee lachen, maar dat ligt geheel en al aan mij.